نمایشگاه چه زود دیر می‌شود – نمایشگاه غرفه ای فاطمیه

نمایشگاه چه زود دیر می‌شود (فرصت سنجش و تصمیم ­گیری برای زندگی فردی)

چه زود دیر می‌شود این برنامه ترکیبی است از چهار غرفه به هم پیوسته، که در هر غرفه مخاطبان با فضای خاص اجرایی رو برو می ­شوند. هر غرفه همچون پازلی مکمل غرفه­ های دیگر است تا در غرفه چهارم با مشاهده­ ی آخرین قطعه­ ی این پازل معنا و مفهوم برای مخاطب کامل شده و به او فرصت سنجش و تصمیم ­گیری برای زندگی فردیش در راستای موضوع مطرح شده داده می ­شود. به این امید که مفاهیم طرح شده در نمایشگاه ناگهان چه زود دیر می‌شود، بتواند تأثیرات و تغییراتی را در جهت بهبود زندگی مخاطبان ایجاد نماید.

غرفه اول نمایشگاه چه زود دیر می‌شود – فداکاری

پیش از ورود به مخاطبان چشم بندی داده می ­شود و از آنها خواسته می­ شود در زمانی که اعلام می­ شود چشم بند را بر دیدگانشان قرار دهند. سپس از آنان می ­خواهیم که حتماً تلفن همراهشان را در حالت بی­ صدا قرار دهند. آنگاه یک به یک وارد غرفه اول می­ شوند.

کف و دیوار غرفه اول شبیه به یک خانه است که به همراه چند وسیله که ما را به خاطرات خوش کودکیمان می ­برد تزئین شده است. حس خانواده ­ای گرم در فضا موج می­زند. در وسط غرفه میز ناهار خوری قرار دارد و با فاصله­ ی نیم متر از دیوارهای اطراف در سه ضلع غرفه از سقف قاب هایی نصب شده است سفید رنگ و درونشان تهی است از هر چیزی و فقط یک رُبان مشکی بر گوشه­ ی بالایی­شان نصب شده است.

در مقابل هر قاب آینه­ ایست که به دیوار نصب شده است، یا چیزی که کار آینه را می­ کند. در ضلع چهارم غرفه دیواری وجود دارد که با عکس های قدیمی و تصویری از چند کودک یا چیزی شبیه به این تزئین شده است. در کنار دیوار پلکانی وجود دارد برای ورود به غرفه­ ی دوم.

پس از ورود از همه خواسته می­ شود تا در سه ضلع غرفه که قاب هایی قرار دارد جلوی هر قاب بایستند رو به مرکز غرفه و چشم بندها را بر چشم بگذارند. راوی که تا پیش از این در پشت دیوار پنهان بوده به صحنه پا می­نهد و شروع به سخن می­ کند و آوایی مناسب او را همراهی می­ کند:

راوی: کلاست توی دانشگاه تموم شده و راه می­ اُفتی به سمت خونه؛ از خیابون های اصلی و فرعی عبور می­ کنی تا می­رسی به در خونه، بوی غذایی که دوست داری از خونه بیرون اومده و تو مشتاق ­تر از روزهای دیگه کلید می­ندازی توی قفل … با چرخیدن کلید در باز می­شه، بوی خوش غذای حالا خیلی بهتر به مشام می­رسه. کفش هات رو در میاری و مستقیم می­ری به سمت آشپزخونه؛ مادرت بهت سلام می­کنه و تو پاسخش رو می­دی.

مادر با صدای بلند به همه­ ی اعضاء خانواده اعلام می­کنه که غذا حاضره و همه با شوق به سمت میز غذاخوری می­رَن. تمام اعضاء خانواده حضور دارند. مادر غذا رو توی ظرف کشیده و با خودش میاره و روی میز قرار می­ده؛ بی­ هیچ دلیلی شادی توی خونه موج می­زنه. آماده می­شید برای صرف غذا که ناگهان … (صدای زنگ خانه بلند می­ شود) تو به سمت آیفون می­ری، از پشت آیفون معلوم نیست کیه؟

اما زنگ پشت سر هم زده می­شه، لباس تن می­کنی و می­ری دم در. در رو باز می­کنی. و ناگهان سرمای فلزی را روی پیشانی­ات احساس می­کنی. اولین چیزی که می­بینی مردی است که صورتش را پوشانده و اسلحه­ ای را روی پیشانی­ات قرار داده. نوع پوشش­اش تو را به یاد تصاویری می­ اندازد که از داعش در تلویزیون دیده ­ای. برای لحظاتی گیج می­ شوی و با نهیب مرد به خودت می­ آیی. آرام تو را می­ برد توی خانه. مادرت با دیدن این صحنه جیغ می ­کشد. اما مرد تهدید می ­کند که اگر داد و بیداد به راه بیندازید همه را خواهد کشت.

مرد با فشاری بر اسلحه تو را به سمت خانواده­ات هُل می­دهد و بعد خودش می­نشیند روی مبل. آرام و شمرده سخن می­گوید و برعکس شما هیچ استرسی توی صدای و رفتارش نیست. یک جمله ­ی کوتاه و کوبنده می­گوید که همه­ ی خانواده را به فکر فرو می­برد. “من برای ورود به بهشت باید هفت نفر از شماها رو بکشم.

شش نفر رو کشتم و مونده فقط یک نفر دیگه. کدومتون حاضرید فدای بقیه بشه؟” جمله ­اش که تمام می­ شود به ساعت دیواری نگاه می­ کند و می ­گوید: دو دقیقه وقت دارید تا تصمیم بگیرید. همه به فکر فرو می­روید. شما در وسط آزمونی سخت قرار گرفته ­اید. لطفاً تصمیم بگیرید.

مکثی کوتاه و بعد راوی به سراغ افراد می­رود و به آرامی به آنها می­گوید:

راوی: اگر قبول می­کنی که فدای بقیه­ ی خانوادت بشی. چشم بندت رو بردار و برگرد رو به قاب.

راوی فرصتی کوتاه به افراد می­دهد تا تصمیم بگیرند. سپس ادامه می­دهد.

راوی: در مدتی که شما مشغول فکر کردن بودید تا تصمیم بگیرید قاتل هم بیکار نبوده و ایده ­ی جدیدی به ذهنش رسیده است. چرا با یک تیر چند نشان نزند. چرا به جای کشتن یکی از شما همه را نکشد تا براساس فکر و باوری که دارد به درجات بالاتری در بهشت برسد. او تصمیمش را گرفته است.

همه­ ی شما را جمع می­ کند کنار هم. نارنجکی را از کمرش در می­ آورد، ضامنش را می­کشد و آن را می­ اندازد بین شما و خودش تا همراه با کشتن تمام شما خودش نیز کشته شود و به خیال خودش زودتر به بهشت برسد. باورش برای همه­ تا سخت است. نارنجک بر روی زمین مقابل چشمتان چرخ می­خورد و تا چند ثانیه­ ی دیگر منفجر خواهد شد. اکنون آخرین لحظات دیدار اعضاء خانواده با هم است. قرار است تا دقایقی دیگر برای همیشه از هم جدا شوید.

خاطرات خوبی که با خانواده­ ات داشتی را در ذهن مرور می­ کنی. تصورات و رؤیاهایی را که برای آینده داشتی در مدت چند لحظه در ذهنت مرور می­ شود. تصمیم می­ گیری که روی نارنجک بپری. عقلت می­گوید بپر روی نارنجک، اما پاهایت از شدت استرس رمق حرکت ندارد. کمتر از چهار ثانیه باقی مانده است. سه، دو و ناگهان مادرت خودش پرت می­ کند روی نارنجک.

صدای مهیب انفجاری را می­شنویم و سپس سکوت همراه با افکتی محزون. از مخاطبان خواسته می ­شود به آرامی و در سکوت وارد غرفه­ ی بعد شوند.

غرفه دوم نمایشگاه چه زود دیر می‌شود – دیدار به قیامت

مخاطبان از پله­ ها غرفه دوم بالا می­روند و وارد فضایی می­ شوند که یک متر از سطح زمین فاصله دارد. کف زمین پوشیده از ماسه­ ی بادی است و دیوارها با گونی (چتایی) پوشیده شده در انتهای غرفه قبری قرار دارد و در پشت قبر حجمی مکعب شکل شبیه به سنگ غسالخانه. مه فضا را پر کرده است. آوایی محزون در فضا پخش می ­شود. صدای برخورد کلنگ به زمین شنیده می­ شود. اندکی بعد گورکنی از قبر بیرون می­ آید. خودش را می­تکاند و رو می­ کند به مخاطبان.

گورکن: بیا جلو… بیا… نترس. ببین خوبه. به هر حال تو بچه­ اشی. معمولاً ما قبرها رو یک اندازه می­ کنیم، اما این چون قبر یک مادره دوست دارم که براش مایه بذارم. بیا جلو … نترس… به هر حال تو بچشی… بیا ببین قبر اندازه ­ی مادرت هست؟ ببین اگر جایی­ اش مشکل داره، اگر کوچیکه یا تنگه، بزرگترش کنم. گفتم که من برای مادرها خیلی احترام قائلم. اونم مادری که خودش رو فدای بچه­ هاش کرده باشه.

گورکن به سمت سنگ غسالخانه می­رود. من جنازه رو ندیدم. یعنی چون نامحرمه نباید ببینم. نمی­دونم بعد از اون انفجار وضعش چطوریه. اما اگر من جای تو بودم خودم غسلش می­ دادم. این سنگ غسالخونه. ابزار غسل و کفن را از پشت سنگ برداشته و بر روی سنگ قرار می­ دهد.

این تشت آب … این کاسه… این کافور … این پنبه … این کفن … کفن خوبیه آیات قرآن با تربت کربلا روش نوشته شده … اینم تربت برای روی چشم هاش بعد از غسل… آهان اینم بوریا… بعد از اینکه غسل و کفنش کردی می­ذاریش توی این بوریا و بعد سر و ته بوریا رو با این طنابها می­بندی… بلدی؟ جنازه دیدی؟ حتماً دیدی…

چند دقیقه تنهات می­ذارم تا کارهای غسل و کفن مادرت رو انجام بدی… فقط زود تمومش کن… خوب نیست میت روی زمین بمونه … بعد میام که با هم نماز میت رو بخونیم و توی همین قبر دفنش کنیم. خیلی ­ها وقتی عزیزشون می­میره می­گن دیدار به قیامت … اما من می­گم چه تضمینی هست که واقعاً توی قیامت همدیگه رو ببینیم… پس قبل از دفن بهت فرصت می­دم تا باهاش خوب خداحافظی کنی. آخه این آخرین دیداره… چند دقیقه دیگه بر می­ گردم…

نور فضا کم می­ شود و فقط نور درون قبر روشن است. لحظاتی بعد از مخاطبان خواسته می­ شود تا به سمت غرفه ­ی سوم حرکت کنند.

غرفه سوم نمایشگاه چه زود دیر می‌شود – طلب یاری 

مخاطبان از پله ­های غرفه­ ی سوم پایین می­ آیند و به فضایی سیاه می ­رسند که حد فاصل غرفه ­ی دوم و سوم است. پیش رویشان سه در وجود دارد، درها را باید بگشایند تا وارد غرفه­ ی سوم شوند.

غرفه­ ی سوم شبیه به کوچه ­ای است در مدینه ­ی سال 10 هجری. در اطراف و وسط کوچه نشیمنگاه ­هایی قرار دارد برای استقرار مخاطبان. در سوی دیگر کوچه که فعلاً تاریک است طاقی بزرگ قرار دارد. پس از استقرار مخاطبان با تغییر نور فضا برای اجرا آماده می ­شود. آرام بین درها باز می­ شود و کسانی از بین هر سه در به بیرون سرک می­ کشند. در میان دیالوگ هایشان کم کم بیرون می­ آیند.

اولی: رفتند؟

دومی: به نظرم رفتند.

سومی: اما من در وسط کوچه شبح ­هایی را می­بینم شبیه به آدمیزاد.

اولی: خیال است.

دومی: نکند دوباره برگردند؟

سومی: اگر برگشتند جوابشان را ندهید. جوابش را ندهید که بیچاره می­ شوید.

اولی: راست می­ گوید جوابش را ندهید. او اینجا هم دست از سر ما بر نمی­دارد.

دومی: خجالت نمی­کشد بعد از فوت پیامبرش خواب را بر ما حرام کرده، کارش شده، هر شب آمدن در خانه­ ی این و آن و یاری طلبی.

اولی: راستش من از فاطمه شرم می­کنم، دلم می­ خواهد پاسخ مثبت دهم. اما بین جنگ عقل و دل مانده ­ام. عقلم می­گوید برو … اما دلم…

سومی: (با کمی ناز) دلت چه؟

اولی: من دلم برای فاطمه می ­سوزد. اما حنانه…

دومی: حنانه چه؟

اولی: اما زنم حنانه مانع می شود. وقتی علی گفت صبح روز موعود سر بتراشیم و در میدان مدینه حاضر شویم آمدم راهی شوم. اما همینکه چشمم به چشمان حنانه افتاد، که چشم خمار کرده بود و با تیزی نگاهش وجودم را می ­سوزاند، قدم ­هایم سست شد؛ خواستم بروم که دست­ هایش را به درگاه در گرفت و ناله می­زد که در این رفتن تو شاید دیگر بازگشتی نباشد، من تازه عروسم.

به من رحم کن. اصلاً به من بگو که یاری زن و فرزند خودت مهم­تر است یا یاری دیگری؟ گفتم آن دیگری علی و فاطمه هستند. گفت: از رسول خدا شنیدم که در خدمت عیال بودن عین جهاد در راه خداست؛ و تو که این همه سال با رسول خدا بودی چطور از او نشنیدی؟ جهاد هم جهاد است دیگر چه فرقی می­ کند؟

حالا تو بیا و از بین همه­ ی جهادها این را برگزین. قطعاً کسانی پیدا می­ شوند که علی و فاطمه را یاری کنند. این را گفت و دوباره چمشمانش را به چشمان من دوخت؛ نفسم به شماره افتاد. پس شمشیرم را از دستم گرفت و مرا به درون خانه برد.

سومی: به خدا که تو خوشبخت­ ترین مرد روی زمین هستی. کاش زن من به اندازه­ ی یک ارزن به زن تو شبیه می­شد.

دومی: چطور مگر؟

سومی: زنک سرتق، جای آن­که از پشت من درآید. به حمایت علی و زهرا برخواسته است.

دومی: تو چه کردی؟

سومی: من؟ (رو به اولی) فریاد می­زد که من مهرم را به تو می­ بخشم. تو را به خدا به علی جواب رد مده که من خود در مسجد از رسول خدا شنیدم کسی که رسول خدا را و خاندان او را از خاندان خودش بیشتر دوست نداشته باشد به درجه­ ی ایمان نمی­رسد. بر سرش فریاد کشیدم که تو از جان من چه می­ خواهی؟ هان؟ زن تو تا به حال خون جگر خورده ­ای؟

نه، می خواهم بدانم تا به حال برای درآوردن یک لقمه نان مجبور شده­ ای با دست­ هایت خارهای تیز را از دل خاک بیرون بکشی؟ یا از دل چاه آب بکشی؟ یا زمین بکنی و درختی بکاری؟ یا چاهی حفر کنی، تا بتوانی لقمه­ ای نان بر سر سفره­ ی زن و فرزندت ببری؟ از قیافه ­ات کاملاً معلوم است که از کودکی خرده ­ای و خوابیده­ ای و سنگین­تر از لقمه­ ای که در دهانت می گذاشتی برنداشتی.

زن من این زندگی را با خون دل به دست آورده ­ام. چرا حالا که وقت درو کردن ثمره ­ی زندگیام است دست از سرم بر نمی­داری و می خواهی خرمن کاشته­ هایم را به آتش کین کسانی که بر علیه علی هستند بسوزانی. تو خودت هم خوب می­دانی که اگر من دست بیعت به علی بدهم. دار و دسته ای که بر علیه اویند روز مرا شب می کنند. پس برو و این را برای من مپسند.

اما از آن رو که خداوند و پیامبر مودت و محبت خاندانش را واجب کرده، این چند سکه را بردار و از طرف من به زهرا بده تا به شویش بدهد. تا این را گفتم زنک نه گذاشت و برداشت گفت: پس من هم طلاهایم را به او میدهم. چوبی را برداشتم و تا می­ خورد او را زدم و هرچه دشنام بلد بودم بارش کردم که ضعیفه تو بی­جا می کنی. مگر اینها را از سر راه آورده ای که این­طور بذل و بخشش می­کنی؟

دومی: پول­ها را دادی که زنت ببرد؟

سومی: نه که ندادم؛ مگر مالم را از سر راه آورده­ بودم.

دومی: خوش به حال خودم که نه زن دارم و نه بچه و سرم گرم خدا و ذخیره­ ی اعمال برایم آخرتم است.

اولی: تو به علی چه گفتی؟

دومی: من از همان اول آی پاکی را ریختم روی دست علی. حتی در را هم به رویشان باز نکردم و از همان پشت در جوابشان کردم.

سومی: چگونه؟

دومی: علی که آمد در خانه ­ام بی رو دروایستی به او گفتم: بروید آقا پی­کارتان و این دام بر مرغی دگر نهید. از وجناتتان کاملاً مشخص است که سر سوزنی آدم شناس نیستید. که اگر بودید. خوب می­فهمیدید این وصله ­ها با بنده جور در نمی­ آید. علی تو واقعاً فکر کرده ای من مثل عوام­الناسم که فریبشان دهی؟

مرد حسابی خدا از بنده­ هایش چه می­ خواهد؟ هان؟ ما خلقت الجن و الانس الا لیعبدون. خوب؟ من که دارم همین کار را می­ کنم. روزها روزه­ام و شب­ها را تا صبح سر به سجده دارم. عبادتی بالاتر از این؟ دیگر چه باید بکنم تا خدا را خوش آید؟ بروید آقا. بروید پی کارتان.

اولی: علی چیزی نگفت؟

دومی: علی نه، اما صدای ضعیفی از پشت در آمد که مگر نشنیده­ای که عبادت بدون معرفت امام زمانت ارزش و قدری ندارد.

سومی: زهرا بود؟ تو چه پاسخش دادی؟

دومی: من؟ … من پوزخندی زدم و گفتم من آن کاری را که باید بکنم می­کنم. امام زمان من هم هر کسی است که از منبر پیامبر بالا برود. فرقی هم برایم نمی­کند که تو باشی، یا کسی دیگر. خدا بهشت را در ازای نماز می­دهد و جهنم را در ازای روزه دور می­کند. پس من با آنچه که انجام می­دهم هم از آتش دورم و هم به حوریان نزدیک. دیگر چه نیازم به امام زمان است. برو، برو علی که چیزی تا وقت اذان مانده و من هنوز 3 رکعت از 11 رکعت نماز شبم باقی مانده.

اولی: پس تو هم به او پاسخ منفی دادی؟

دومی: خدا به ما رحم کرد.

سومی: راستی علی تا کی می­ خواهد دست زهرا و حسن وحسین را بگیرد و شبانه در خانه ­ی مردم مدینه بیاید و از آنها یاری بطلبد؟

اولی: خدا می­داند.

دومی: برویم آقا… برویم که وقت کم و اعمال بسیار است. خدا نگهدار شما…

هر سه نفر خدا حافظی می­ کنند و به داخل خانه ­هایشان می­روند. نور این سوی غرفه گرفته می­ شود و نور سوی دیگر که طاقی در آنجا قرار داشت روشن م ی­شود. اکنون با غرفه چهارم رو به رو می­ شویم.

غرفه چهارم نمایشگاه چه زود دیر می‌شود – غربت زهرا سلام الله علیها

فضا کوچه ­ی بنی هاشم است و در درون طاق دری را می­ بینیم باشکوه و باهیبت. این در خانه­ ی حضرت زهرا سلام الله علیها است. در مقابل در راوی را می­ بینیم که با مخاطبان شروع به سخن می ­کند.

راوی: خیلی درد داره توی شهر پیامبر باشی؛ دختر پیامبر باشی؛ بعد مجبور بشی شبانه برای اتمام حجت به در خونه­ ی مردمی بیای که تا چند روز قبل که پیامبر زنده بودن همه­ پر بودند از ادعاهای بزرگ و اینکه فدایی علی و زهرا هستند… اما حالا…

مولای ما امیرمؤمنان علی علیه ­السلام سه شب به در خونه­ ی مردم مدینه رفتند و به اونها گفتند: اگر بر سر عهد و پیمانی که در غدیر بستی هستی صبحِ فردا با سر تراشیده برای یاری امیرت در بقیع حاضر باش. و مردم همه جواب دادند: به روی چشم. چه توفیقی بالاتر از اجابت امر داماد و دختر رسول خدا.

اما صبح فردا، در بقیع، حتی بندِ انگشتی هم ابر نیامده بود تا آفتابْ تیز بر علی نبارد. مقداد سر تراشیده بود و ابوذر و سلمان. شبِ آخر، که علی و زهرا درِ خانه‌ ها را کوبیدند اونها حتی در رو هم باز نکردند تا چشم در چشمِ علی بشن. مولایمان درِ خانه‌ ها را می‌ کوفت و می‌ گفت «السَّلامُ علیکُم یا انصارَ رسولِ‌الله!» و هیچ صدایی از مردم مدینه بیرون نمی ­آمد.

صبحِ فردا، در بقیع، باز هم فقط سلمان بود و مقداد و ابوذر که توقّع داشتند ای کاش زمین دهن باز می ­کرد و اونها رو در خودش فرو می ­برد تا نباشند و اینطوری غربت مولا علی رو ببینند. اما این غربت و تنهایی؛ این ناجوانمردی و تنها گذاشتند علی سرانجام منجر به اتفاقی تلخ شد.

نمایش فیلم احراق

وصف مرگ مادر برای همه­ ی ما سخت و درد آوره. اما وصف مرگ هیچ مادری نمی ­تونه مثل رخ­داد شهادت مادر ما فاطمه بانو باشه. شما برای لحظاتی غربت و مظلومیت و از دست دادن عزیز رو در غرفه یک و دو تجربه کردید. حالا ببینید به دل مولا علی چه گذشته… که جلوی چشمش… جلوی چشم بچه­ هاش فاطمه بانوش رو شهید کردند

و بعد مجبور شد شبانه توی دل تاریکی خودش فاطمش رو غسل بده، کفن کن اون هم جلوی بچه ­هایی که 4 -5 سال بیشتر نداشتند و شبانه و مخفیانه دفنش کنه. خیلی از شما در سکوت اشک ­ریختید از غربت فاطمه بانو … از تجربه ­ی مرگ یک مادر …

شاید خیلی از شما توی غرفه ­ی اول گفتید اگر یک روز پای یک مهاجم به خونتون باز بشه در برابرش می ایستید و اجازه نمی­دید که آسیبی به خونوادتون برسه. شاید خیلی­ هاتون گفتید من اگر توی اون شرایط قرار بگیرم سعی می­کنم سریع تصمیم بگیرم و زمان رو از دست ندم.

خیلی خوب. الآن زمان دارید. الآن شمشیر و تیغی روی گردنتون نیست. الآن نارنجکی به سمت شما پرتاب نشده. الآن فرصت دارید که تصمیم بگیرید. فاطمه بانو؛ مادر من و شما سال ها پیش قبل از شهادت در وصیتش به مولا علی فرمودند: علی جان! تو را به خدا می سپارم و بر فرزندانم تا روز قیامت سلام و درود می فرستم  مادر شما به شما سلامی رسونده، و جوابش به همه­ ی ما واجبه…

به نظرت چطور می­تونی پاسخ سلام اون مادر … پاسخ فداکاری ­هایی که انجام داد تا دین خدا امروز به من تو برسه بدی… ما تحمل یک لحظه تصور مرگ مادرمون رو نداریم؛ اما امام زمانمون هر روز دارن حوادث کوچه­ ی بنی هاشم و شهادت حضرت زهرا رو میبینن. هر روز صحنه­ ی عاشورا و کربلا جلوی چشمشونه…

برای لحظاتی فکر کن… امام زمان ما چند بار در خونه­ ی دلت رو زدن؛ چندبار برات پیغام فرستادن و تو چطور بهشون جواب دادی… الآن تو فرصت داری… برای پاسخ دادن به سلام فاطمه بانو… برای گشودن در قبلت به روی امام زمانمون؛ بهترین و مهربان­ترین پدر دنیا…

این فرصت رو از دست نده… چون ممکنه ناگهان زود دیر شود … تصمیمت رو بگیر و راهی برای یاری و پاسخ به سلام اون عزیز پیدا کن…. سرود یا افکتی اثر گذار در فضا پخش می­ شود. برای لحظاتی فضا تاریک می­ شود و فقط نور بر روی در خانه­ ی حضرت زهرا ست. سپس از مخاطبان خواسته می ­شود تا غرفه را ترک کنند.

به یاد تمامی محبین اهل بیت علیهم ­السلام که دیگر در میان ما نیستند. والسلام علیکم. فاطمیه 1438

انشاالله نمایشگاه چه زود دیر می‌ شود برای شما همراهان بزرگوار مفید بوده باشد.