یاری سیدالشهدا علیه السلام

یاری سیدالشهدا علیه السلام در زمان ما

یاری سیدالشهدا علیه السلام در هر زمانی امکان پذیر هست همانند جابر بن عبدالله انصاری که بعد از واقعه کربلا برای زیارت امام حسین علیه السلام به کربلا رفت. و با «نیت» و «محبّت» خود، همراه ایشان شد و این پیامی است برای ما که در حال حاضر می توانیم فیض شهادت در رکاب ایشان را ببریم؛ یعنی هم در دنیا جزء اصحاب امام حسین علیه السلام شویم و هم در آخرت پاداش یاران باوفای ایشان را ببریم.

یاری سیدالشهدا علیه السلام

جابربن عبدالله انصاری یکی از یاران باوفای پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم بود که زمان امامت امام حسین علیه السلام را نیز درک کرد، ولی در روز عاشورا موفّق به شرکت در لشکر آن حضرت نشد.

جابر در روز اربعین همان سال، توفیق زیارت قبر ایشان را یافت و چون نابینا بود، از عطیه عوفی خواست که دست او را روی قبر سیدالشّهدا علیه السلام بگذارد. سپس از شدّت ناراحتی و مصیبت از هوش رفت و روی قبر افتاد. وقتی به هوش آمد، سه بار «یا حسین» گفت و افزود:

حَبیبٌ لا یجیبُ حَبیبَهٌ.

دوستی که پاسخ دوستش را نمی دهد.

بعد سخنانی خطاب به آن حضرت گفت و سپس به ارواح شهدا سلام نمود و عرض کرد: قسم به خداوندی که پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم را به حق مبعوث کرد، ما با شما در هر آن چه شما وارد شدید، شریک شدیم.

عطیه از جابر پرسید: ما که کوه و دشتی را طی نکردیم و شمشیر نزدیم، در حالی که بین سرها و بدن‌های ایشان و نیز بین آن‌ها و فرزندانشان جدایی افتاد و زن‌های ایشان همسران خود را از دست دادند. پس چگونه ما با ایشان شریک شدیم؟!

جابر در پاسخ گفت:

یا عَطِیهُ سَمِعتُ حَبیبی رَسُولَ اللهِ صلّی الله علیه و آله و سلّم یقولُ: مَن اَحَبَّ قَوماً حُشِرَ مَعَهُم، وَ مَن اَحَبَّ عَمَلَ قَومٍ اُشرِکَ فِی عَمَلِهِم.

ای عطیه، از حبیبم رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم شنیدم که فرمودند: کسی که گروهی را دوست بدارد، با آن‌ها محشور می‌شود. و کسی که عمل گروهی را دوست بدارد، در عمل آن‌ها شریک دانسته می‌شود.

سپس اضافه می‌کند:

وَ الَّذی بَعَثَ مُحَمَّداً صلّی الله علیه و آله و سلّم بِالحَقِّ اِنَّ نِیتی وَ نِیهَ اَصحابی عَلی ما مَضی عَلَیهِ الحُسَینُ علیه السلام وَ اَصحابُهُ.

قسم به کسی که محمّدصلّی الله علیه و آله و سلّم را به حق برانگیخت، نیت من و اصحابم (دوستانم) همان نیتی است که امام حسین علیه السلام و اصحابش داشته اند. جابربن عبدالله انصاری از قول پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم یک قانون الهی را بیان می‌کند. محبّت یک عمل قلبی و اختیاری است که می‌تواند انسان را به محبوب خویش برساند.

از این رو، کسانی که همراه حضرت سیدالشّهدا علیه السلام در کربلا نبوده اند، در هر زمانی که هستند، می‌توانند با «نیت» و «محبّت» خود، همراه ایشان شوند و حتّی فیض شهادت در رکاب ایشان را ببرند؛ یعنی هم در دنیا جزء اصحاب امام حسین علیه السلام شوند و هم در آخرت پاداش یاران باوفای ایشان را ببرند.

برگرفته از کتاب آفتاب در غربت سید محمد بنی هاشمی / روایت از دائره المعارف بزرگ اسلام کتاب گرانقدر علامه مجلسی بحارالانوار جلد 98 صفحه 195 حدیث 31

نمی دانم از کجا تا کربلا پیاده می روید؟

نمی دانم از کجا تا کربلا پیاده می روید؟ از نجف تا کربلا ؟ از بصره؟ از میانه ی راه؟ از هر جا که می روید، در بین راه که خادمان حسینی با شما با احترام رفتار کردند، مهمان نوازیتان کردند، چای و شربتتان دادند، جورابه ایتان را شستند و اسکانتان دادند، با شیرداغ و صبحانه  ازشما پذیرایی کردند، یادتان نرود که روزی از کربلا تا شام زینب این راه را چگونه پیمود!

او را چای داغ و شربت و شیرش ندادند اسکانش ندادند مهمان نوازیش نکردند با او و یتیمانش مهربانی نکردند آن روز فقط تازیانه بود و کودکانی که تنها پناهشان دامان خاک آلوده زینب بود اکنون که دلت با زینب همراه شد؛ حالا که قلبت برای زینب خون شد، و دلشکسته شدی و اشک از دیدگانت روان شد.

یادت باشد خداوند دعای دل شکسته و چشم گریان را بیشتر اجابت می کند پس برای فرج مولایت و امام زمانت دعا کن او این روزها  لباس عزا بر تن دارد و دلشکسته و گریان عمه اش زینب است.

برای مشاهده منبع مقاله در سایت مناسبت ها کلیک نمایید.