نمایشنامه عهد غدیر – نمایشنامه غدیر

نمایشنامه عهد غدیر (پیمان غدیر؛ پیمانی با رسول خدا صلی الله علیه و آله)

نمایشنامه عهد غدیر در مورد ماجرای غدیر و پیمان غدیر است که پیامبر صلی الله علیه و آله در روز غدیر فرمودند عهد و پیمانی با من و علی علیه السلام ببندید و هرگز از آن برنگردید؛ ولی دشمنان و کارشکنان بعد از غدیر این پیمان و عهد را شکستند، و خلافت را به زور غصب کردند.

شخصیت ­های نمایشنامه عهد غدیر

زینب: شیعه، در غدیر حضور داشته است، با شخصیتی آرام، متین و با منطق، همسرش را از دست داده و حدوداً 30 ساله است.

لیلی: دختر خواهر زینب، بی­تفاوت، زیبا، 15 ساله

میمونه: امّ زید (مادر شوهر و زن عموی لیلی)، طرفدار گروه حاکم (قبل از اسلام همسرش رئیس قبیله بوده است.)، از کسانی که بعد از فتح مکه ایمان آورده­اند، یک پسرش را در جنگ بدر از دست داده است، در غدیر نیز حضور داشته است، خوش­ صدا، زیرک و با سیاست

خوله: دوست میمونه، طرفدار گروه حاکم، از قبیله ­ی تیم، آتشین مزاج، بی­ ادب، متعصّب

صفیه: دوست زینب، شیعه، همسر براء بن عازب (یکی از طرفداران حضرت علی علیه السلام)، 2 سال بزرگ­تر از لیلی، کم­ طاقت و با زبان نیش­دار

حبّه: خدمتکار میمونه، زنی عامی و قشری، از بادیه ­نشین­ ها، با لهجه­ ی اهوازی

4 نفر گروه حرکات فرم که خدمتکار میمونه هم که در زمان حضور گروه در روی سن، پشت صحنه است می­تواند یکی از آن­ها باشد.

نمایشنامه عهد غدیر – صحنه ­ی اول

{14 روز پس رحلت رسول اکرم صلی الله علیه و اله، خانه­ ی مجلل میمونه در مدینه، گوشه ­ای از صحنه پرده ­ای قرار دارد که شمایل دو فرد که یکی دست دیگری را بالا برده است پشت آن قرار دارد و با روشن شدن نور پشت آن روشن می­شود.}

{پیش از روشن شدن نور صحنه، صدای هلهله و شادی زنان به گوش می­رسد. بعد از روشن شدن نور صحنه هر کدام از بازیگران را مشاهده می­ کنیم که مشغول کاری هستند؛ خوله گوشه ­ای نشسته و خود را باد می­زند، صفیه و زینب هم گاهی با هم کلماتی ردّ و بدل می­ کنند و بیشتر مشغول خواندن اذکاری هستند و در دست زینب تسبیحی وجود دارد که در حقیقت تکه نخ دارای گره­ای است که تکه­ه ای گل به گره ­های آن چسبانده شده است.}

(حبّه وارد می­شود و ظرف میوه را که خوشه ­های انگور از آن آویزان است می­آورد و مقابل صفیه و زینب می­گیرد، آن­ها بر نمی ­دارند، بعد مقابل خوله می­ گیرد.)

خوله: (در حالی که خوشه­ی انگوری بر می دارد) حبّه! پس خانمت کجاست؟ (با لحن تمسخر آمیز) میمونه میهمان دعوت کرده اما خودش به میهمانی رفته است! (تندتر خود را باد می­زند)

(میمونه و لیلی وارد می­شوند در حالی که لیلی بسیار خوشحال و خندان است و به سمت زینب می­رود)

حبّه: سیّده دارند … (متوجه ورود میمونه می شود و سرش را در حالی که هنوز هم ظرف میوه را جلوی میمونه گرفته است به سمت او می­ چرخاند و کلامش قطع می­ شود)

خوله: (در حالی که متوجه ورود آن­ها شده است به میان حرف حبّه می­دود) میمونه مهمان دعوت می­کنی و او را تنها می­گذاری؟

میمونه: خوله­ ی عزیزم! می­ خواستم به عروس زیبایم لباسش را که ابازید برای او از ایران آورده است را نشان دهم. پارچه ­اش از ابریشم خالص است. نمونه ­اش در نزد عرب یافت نمی­ شود.

لیلی: (با هیجان خطاب به زینب) خاله جان! باید آن لباس را می­دیدی، آن­قدر زیبا و درخشنده بود که گویی آن را از شعاع آفتاب بافته بودند. (زینب نگاهی به او می­ کند و لبخندی می­ زند؛ اما چیزی نمی­ گوید.)

میمونه: (در حالی که با مهربانی دستی به صورت او می­کشد) لیلی عزیزم! تو هم مانند پنجه ­ی آفتابی. قطعاً در این لباس بی­ نظیر خواهی شد.

(میمونه به سمت خوله می ­رود و با او به آهستگی مشغول صحبت می ­شود.)

صفیه: (رو به زینب) حتی لباسش را هم آماده کرده است …

زینب: می­دانم. (در حالی که متفکرانه سر در گریبان می­برد) خدا از نیت من آگاه است. (سرش را به سوی آسمان بلند می­کند) خودش کمکم خواهد کرد. (آه بلندی می­کشد)

(در حالی که صفیه و زینب با هم صحبت می­ کنند و میمونه و خوله هم مشغولند، لیلی به قسمتی بین آن دو می ­رود و تا می­نشیند حبّه ظرف میوه را زمین گذاشته، به طرف او می­ رود و پای او را به زور در بغل گرفته و شروع به مالیدن آن می­ کند.)

لیلی: (در حالی که از این عمل او در شگفت شده است) آه … حبّه چه می­کنی؟! من نمی­خواهم پایم را بمالی …

میمونه: (در حالی که متوجه لیلی شده است و به سمت او می ­آید) حبّه! باز تو این کار را کردی؟! گفته بودم که این­جا بادیه نیست و رسومات قبیله­ ی تو را هم مردم این­جا دوست ندارند و بی­ ادبی تلقّی می­ کنند.

صفیه: (در حالی که می­خندد) میمونه او را راحت بگذار. پیش از آمدن تو پای همه­ ی ما را مالش داده است!

خوله: الحق هم که خوب ماساژ می­دهد.

زینب: (خطاب به لیلی) لیلی جان ناراحت نشو. این رسمی است در قبیله ­ی او که پای میهمان را مالش می­ دهند تا خستگی راه از پایش بیرون بیاید و در حقیقت به نوعی احترام و میهمان­ نوازی است.

میمونه: خوب دیگر بس است. مهمان­ نوازیت را نشان دادی، پوست پایش کنده شد. بیا و این میوه ­ها را به عروس زیبایم تعارف کن.

حبّه: (در حالی که پای لیلی را به آرامی به زمین می­گذارد، بلند می­شود و به سمت ظرف میوه می­رود) وِوِوِ … یا سیدتی! میهمان است، از راه آمده، این رسم است. یک بار سر همین که یکی از شیوخ قبیله ­ی ما وقتی به قبیله­ ی دیگری می­ رود و آن­ها این رسم را به جا نمی ­آورند، نزدیک بود خون و خون­ریزی بشود. قضیه از این قرار بود که …

میمونه: باز شروع کردی حبّه! میوه را بگیر و به کارت بِرِس.

حبّه: (زیر لب غر می­زند و ساکت می ­شود)

خوله: (در حالی که دانه ­ای انگور به دهان می­گذارد) عجب انگورهای تازه و آبداری … . میمونه ­ی عزیز حقّا که سلیقه­ ی بی­ مثالی داری.

(میمونه لبخندی می­زند و همین که می­خواهد جواب خوله را بدهد حبّه میان حرف او میدود.)

حبّه: (در حالی که میوه را جلوی لیلی گرفته است) البته سیده میمونه واقعاً سلیقه به کار برده­اند، هم در کاشتن انگورها و هم در چیدن و حمل آن­ها و بیشتر از همه هنگامی که بنده آن­ها را در ظرف می­چیدم، ایشان واقعاً سلیقه به کار بردند!

میمونه: (با لحن اخطار آمیز) حبّه بهتر است امروز مراقب زبانت باشی!

(حبّه بی­توجه به حرف میمونه ظرف میوه را رو به روی میهمانان می­گذارد و از گوشه­ ای وسایل سبد بافیاش را بر می­دارد و مشغول آن می ­شود.)

خوله: اگر اشتباه نکنم با قافله­­ ی ابا زید از یمن آمده است.

میمونه: (بادی به غبغب انداخته و لبخندی گوشه ­ی لبانش نقش بسته) اشتباه نکردی خوله­ ی عزیز، از یمن آمده است. لیلی، عروس زیبای من! تو هم از این­ها امتحان کن. (به سمت لیلی می ­آید و خوشه ­ای انگور از ظرف میوه برداشته و به او می­ دهد) ابا زید عقیده دارد که در ظرف میوه ­ی هر بزرگ ­زاده­ ی عربی باید انگور باشد. تو هم در خانه ­ی پسرم زید این­ها را خواهی آموخت، چرا که می­دانم (نگاهی به زینب می ­اندازد) در خانه ­ی پدرت اصول بزرگ ­زادگی به تو آموخته نشده است.

زینب: (بر افروخته می­ شود) منظورت چیست که این گونه در مورد خواهر مرحومم سخن به گوشه و کنایه می ­گویی؟ اگر اصول بزرگ­ زادگی به تفاخر و خود خواهی است حاشا و کلّا که خواهر مرحومم چنین چیزهایی به دخترش آموخته باشد! اصول بزرگ ­زادگی انسانیت و از خودگذشتگی است که در حدّ توانش به تنها فرزندش آموخته است.

میمونه: زینب عزیز! ما همه از فقدان راحله، مادر لیلی، بسیار غمگین و ناراحت هستیم. من هم قصد نداشتم پشت سر مرده حرف بزنم. (روی به سوی لیلی می­کند و با لحنی حق به جانب ادامه می­ دهد) لیلی خود بهتر می ­داند که من چقدر مادرش را دوست داشتم.

لیلی: خاله جان شما سخت می­ گیرید. زن­ عمو مقصود بدی نداشتند. کمی انگور که این جنجال­ ها را ندارد.

زینب: نه ندارد، اما وقتی عده ­ای آن را وسیله ­ی تفاخر کرده و به این وسیله فخر می­ فروشند باعث قیل و قال هم می­ شود.

میمونه: (در حالی که سعی می­ کند بحث را عوض کند) کام خود را با انگور شیرین کنید، نباید بگذاریم که این بحث­ ها این ایام فرخنده را بر ما تلخ سازد. (ظرف میوه را جلوی زینب می­گیرد)

زینب: چه تلخی ­ای که شیرینی انگور آن را بزداید، (رویش را بر می­ گرداند) چه فرخندگی در این ایام هست؟ با اتّفاقات این روزها و کنار رفتن نقاب از روی پُر رنگ و لعاب منافقان دیگر …

لیلی: خاله جان! دوباره بحث را به این مسائل نکشان!

میمونه: عروس عزیزم راست می­ گوید. دور هم جمع شده ­ایم تا دمی در معاشرت با خویشان و صله ­ی رحم فراغتی از هیاهوی کوچه و بازار بیابیم.

خوله: (با لبخند و کنایه­آمیز) من که تلخی ای در ایام نمی­یابم. گر چه دوره­ای بر ما گذشت که تلخ ­تر از حنظل بود، اما آن دوران گذشته، اکنون روزگار به کام ماست.

صفیه: چرا نباشد؟! روزگاری با نسب و اموال خود دنیا را به کام خود عسل و به کام ضعفا حنظل می­ساختید؛ اما با بعثت رسول الله و فتح مکه از سریر عزّت و حضیض ذلّت که شایسته ­ی آن بودید فرو افتادید. (با لحن تحقیر آمیز) و از آن پس طُلقاء رسول الله و بنده ­های آزاد شده ­ی آن حضرت نامیده شدید که برای شما از مرگ ناگوارتر بود. (با لحنی محزون) و اکنون که رسول الله ندای حق را اجابت گفته با غصب حقّ خاندانش …

خوله: چه می­گویی دخترک نادان … (با حرص و غضب) تو را چه به این حرف­ها! آن زمان تو به اندازه ­ی دانه ­ی خرما هم نبودی، تو چه از اشرافیت و بزرگ ­زادگی می­دانی در حالی که در آن هنگام حتی به دنیا هم نیامده بودی.

میمونه: بس کن خوله. صفیه تو هم زبان به دندان بگیر … مگر میدان رزم است که به جان هم افتاده­اید. (رو به صفیه) چرا گذشته ­ی افراد را به رخ میکشی و از چیزی که نمی­دانی حرف می­زنی. من امروز این میهمانی را تنها برای عروسم، لیلی، برقرار ساخته­ ام تا هم او را ببینم و هم این که با هم در مورد زمان عروسی سخن بگوییم و مهیّای آن شویم.

لیلی: من هم علاقه ­ای به این جار و جنجال ­ها ندارم (در حالی که حالتی رویایی به خود گرفته است) من فقط دوست دارم که با زید هر چه زودتر به خانه ­ی خود برویم. (با لحنی محزون) از هنگامی که مادرم از دنیا رفته است 1 سال می­گذرد و من همیشه جای خالی او را در خانه احساس می­کنم و … (در حالی که اشک در چشم­هایش حلقه زده است) دیگر تحمّل آن را ندارم …

زینب: (با لحنی محزون) آه خواهر جان! چقدر جای تو الان خالی­ست! لیلی جان، خواهرزاده ­ی عزیزم، همان قدر که مرگ خواهرم تو را غمگین ساخت، مرا هم در غم فرو برد. او تنها خواهر و تنها دوست و راهنمای من بود. لیلی عزیزم، تو تنها یادگار او هستی و برای من بسیار عزیزی و به همین علت سرنوشت تو برای من اهمیت فراوانی دارد و نمیخواهم هیچ ناملایمتی به تو برسد.

میمونه: راست گفتی زینب عزیز. خواهر بزرگ تو، راحله را، همه ­ی ما دوست داشتیم و او آن­قدر مهربان و دلسوز بود که همه جا، جای خالی او حس میشود. (لیلی را در آغوش می­ گیرد و دستی به سر او می­کشد) آه لیلی عزیزم! نکند گمان کرده ­ای که تنها مانده ­ای … به خدا قسم تو را همانند دختر نداشته ­ام دوست می­دارم و حاضر نیستم غم تو را ببینم.

(چند لحظه، سکوت همه­ ی بازیگرها)

خوله: میمونه، عروست را دعوت کرده ­ای تا برایش نوحه بخوانی و اشکش را درآوری؟!! مثلاً مجلس شادی است. به زودی عروسی در راه داریم. بهتر است شعری بخوانی و مجلس را از این حال درآوری.

حق با توست، نباید این اوقات شیرین را تلخ کرد. (رو به لیلی) شعری برای عروس زیبایم خواهم خواند (با لحنی آهنگین و شاعرانه در حالی که متناسب با معنی شعر به لیلی اشاره می­کند)

و فی الحَی احوی ینفُضُ المردَ شادنٌ  /  مُظاهرُ سِمطَی لُؤلُؤءٍ و زِبَرجَدِ

خَذُولٌ تُراعی رَبرَباً بِخَمیلهٍ  /  تَناوَلُ اَطرافَ البَریرِ و ترتَدی

و تَبسِمُ عَن المَی کَأنَّ مُنَوِّراً  /  تَخَلَّّلُ حُرَّ الرَّملِ دِعصٍ له نَدی

سَقَته ایّاهُ الشَّمسِ الّا لِثاتِه  /  اُسِفَّ و لَم تَکدِم علیه بِإثمِد

و وُجهٍ کَأَنَّ الشَّمسَ القَت رِدائَه  / علیه نقی اللّونِ لم یَتَخَدََّد

و إِنّی لاُمضی الهَمَّ عندَ احتِضارِهِ  /  بِعوجاءَ مِرقالٍ تروُحُ و تغتَدی

میمونه: (در میان قبیله محبوبی است شبیه آهویی با لبان کبود و چشمان سیاه و گردن زیبا و بلند در حالی که درخت اراکه را تکان می­دهد و 2 رشته گردنبند مروارید و زبرجد دارد. آهویی که شبیه محبوب است بچه ­ها را رها کرده است و همراه دسته ­ای از آهوان در زمینی سرسبز از میوه­ ی اراک می­چرد و شاخ و برگ آن را می­پوشد و در میانشان ناپدید میشود.

او با دندان­ هایی می­خندند و لبانش مایل به سیاهی و دندانش شبیه گل گاو چشمی است که در میان تپه­ ی ریگ خالص نمناک پرورش یافته باشد. دندانش چنان درخشش تلألوئی دارد که گویی با نور آفتاب سیراب شده ولی لثه ­اش بر آن سرمه پاشیده شده و با دندانش تا به حال گاز گرفته نشده و اثری بر آن نیست.

با رخساری می­خندد که گویی آفتاب بر آن نقابی از نور کشیده و صورتی است نورانی و شفاف که شاداب بدون چین و چروک. وقتی اراده ­ی کاری را کردم انجام آن را به عهده ­ی ماده شتری کج­رو و سریع السیر می­گذارم که شب و روز راه می­رود.) (بیت آخر با لحن مخصوصی ادا می­شود.)

حبّه: (با هیجان) احسنت، بارک الله یا سیدتی!

لیلی: آه زن­ عمو جان چه صدای گرم و زیبایی!

خوله: (با لبخند) احسنت ام­ّزید! (در حالی که دست­هایش را از شادی به هم می­زند) با این صدای خوش و در این ایام فرخنده که می­خواهیم قرار عروسی پسرت را بگذاریم بهتر نیست نوایی هم نواخته شود؟ به یاد دارم که می­گفتی کنیزکی داری که خوب ساز می­نوازد، بگو ساز و برگش را بیاورد تا محفل ما گرم­تر شود.

میمونه: (از تعاریف دیگران شاد شده است، با لبخندی بر لب) حبّه! آن دایره و دنبکت را بیاور و از آن آهنگ­ های شادت بنواز تا مشغول شوی و دمی از زبانت آسوده بمانیم. (همراه با خوله می­خندند)

حبّه: (در حالی که از جایش بلند شده هِل میکشد و یک دور می­چرخد) نِعَم یا سیدتی! نِعَم … (شروع به هِل کشیدن می­کند)

زینب: صبر کن ببینم!

(حبّه سر جایش می­ ایستد و ساکت می­شود.)

زینب: هر چه من چیزی نمی­گویم بدتر میشود، شما شرم نمی ­کنید؟! هنوز 2 هفته از رحلت رسول الله نگذشته می­ خواهید مجلس بزم به پا کنید و ساز بزنید و آواز بخوانید؟!! من دیگر تحمل ماندن در این­جا را ندارم.

(لیلی با بلا تکلیفی به خاله ­اش و به میمونه نگاه می­کند.)

خوله: (با لحنی تحقیر آمیز و خشن) چه بهتر که زودتر این­جا را ترک کنی. چقدر باید برای مرگ (با استهزاء) ابن ابی کبشه عزاداری کنیم، بس است دیگر.

صفیه: (با لحنی تحقیر آمیز) دختر ماریه­ ی تیمی [از قبیله ­ی تیم]! چه زود نفاق و کفرت آشکار شد! مادرت به عزایت بنشیند، اگر پدرت مرده بود باز هم هفته ­ای از دفن او نگذشته به پایکوبی می­نشستی؟!

خوله: به چه جرأت مرا با نام مادرم تحقیر می­کنی؟ (نیم­ خیز می­شود) الان به سزای حرفت می­رسی … گیس­هایت را می­بُرم، می­دهم …

حبّه: (در میان حرف­ های خوله) وِ ِ ِ… ِی! طالع نحس! چه بلوایی! می­ترسم آخرش همه­ ی تقصیرها گردن من بیفتد.

میمونه: (با عتاب فراوان و صدای بلند) خوله بس کن دیگر!

(خوله هم­چنان که از جا بلند شده است و می­خواهد به سمت صفیه برود با صدای میمونه سر جایش میخ­کوب می­شود. میمونه می­خواهد به گونه­ ای عمل خود را توجیه کند و تقصیر را به گردن دیگری انداخته و اوضاع را آرام کند. صفیه و زینب هم­چنان با ناراحتی نشسته ­اند. صفیه می­خواهد برود اما زینب مانع او می ­شود. لیلی هم­چنان با تردید به خاله و زن­ عمویش نگاه می­کند.)

میمونه: خطاب به خوله) زبان تو از مار هم بدتر است. (با حرص و ایما و اشاره) چرا وقت­ شناس نیستی؟ مگر اکنون مجال این حرف­هاست؟ (با لحنی نرم و تلافی­ جویانه) حق با زینب است. مدینه هنوز هم سیاه­ پوش عزای محمدی است. (با خشم رو به حبّه می­کند) حبّه خجالت نمی­کشی دامبُل و دیمبُل راه انداختی؟ … برو به مطبخ بگو غذا را زودتر آماده کنند امروز زودتر غذا می­خوریم.

حبّه: (دست­ هایش را در هوا تکان می­دهد و در حالی که از صحنه خارج می­شود می­گوید) نگفتم؟! ای بخت نامراد! ای!

(زینب و صفیه آرام و در گوشی با هم سخن می­گویند. لیلی سرش را پایین انداخته و خوله هم با حرص و غضب مشغول باد زدن خودش است.)

صفیه: من دیگر یک لحظه هم این­جا نمی ­مانم (اشاره به خوله) این زن هیچ ادب و نزاکت ندارد، به همه چیز حتی به مقدسات هم توهین می­کند.

زینب: (در حالی که با دست به او اشاره میکند بماند) نه نباید لیلی را تنها بگذاریم. من به راحله قول دادم که مراقب لیلی باشم و اگر اکنون این­جا را ترک کنم لیلی بدون آن­که علت مخالفت مرا با ازدواجش با زید بداند با او ازدواج خواهد کرد. نه من نمی­توانم او را تنها بگذارم. نمی­خواهم سرنوشتی همانند سرنوشت مرا پیدا کند.

صفیه: به خاطر تو من هم می­مانم؛ اما امیدوارم که ارزشش را داشته باشد و حرف­های تو برای لیلی مفید باشد.

میمونه: (زمزمه ­وار در حالی که چهره­اش درهم است) اُف می­خواستم امروز کار را یکسره کنم، آن وقت این همه بلوا و قیل و قال به پا شد. (در حالی که حالت چهره­اش تغییر کرده و منبسط شده با لبخندی بر لب و با لحنی دوستانه خطاب به زینب) خوب زینب عزیز! امروز می­خواستم قرار عروسی بگذارم، اما می­بینی که چه قیل و قالی به پا شد. به هر حال …

(زینب به او توجهی نمی­کند. میمونه سعی می­کند با کلام دوستانه ­تر توجه او را جلب کند، به سمت او می­رود تا در مسیر دید زینب قرار بگیرد، زینب سرش را پایین می­اندازد. در همین حین حبّه وارد می­شود و گوشه­ ای می­نشیند.)­

میمونه: در حدود 1 سال از عقد لیلی و زید می­گذرد و به علت وفات مادر لیلی تاکنون صبر کردیم اما فکر می­کنم که تو هم با من هم­ عقیده باشی که درنگ بیش از این جایز نیست و هم لیلی و هم زید مایلند که زودتر مراسم برگزار شود. من به خاطر لیلی، عروس عزیزم، پیشنهاد می­کنم که تا آخر هفته ­ی آینده روزی را معین کنیم تا مراسم برگزار شود. نظرت در مورد روز جمعه چیست؟

زینب: (با لحنی جدی) من فعلاً با این وصلت موافق نیستم.

میمونه: زینب عزیز تو جدّی نمی ­گویی؟! اکنون که همه چیز تمام شده است و این دو به عقد یکدیگر درآمده ­اند و 1 سال برای برگزار شدن مراسم انتظار کشیده­اند، (با لحنی تمسخر آمیز) فکر نمی­کنی که اعلام مخالفت تو سودی نداشته باشد؟!

حبّه: چه حرف­ها! مگر می­شود؟! دختر مال پسر عمویش است، مال قبیله ­اش است، وِ وِ … آخرالزمان شده …

زینب: در 1 سال گذشته امیدوار بودم که نظرم در مورد تو و همسر و پسرت اشتباه باشد و شما در زمره ­ی منافقان و توطئه­ کنندگان پشت پرده نباشید اما متأسّفانه در چند هفته ­ی اخیر پی بردم که نگرانی من بی­جا نبوده و شما با قرار گرفتن در صف بیعت­ شکنان و غاصبان حقّ اهل بیت چهره ­ی واقعی خود را نشان دادید.

من نمی­ خواهم نظرم را به لیلی تحمیل کنم اما به خاطر علاقه ­ای که به لیلی دارم و همچنین قولی که به خواهرم در مورد مراقبت از او دادم نمی­توانم بگذارم او سرنوشتی همانند سرنوشت من پیدا کند و زن مردی بشود که ایمانش را به بهای درهم و دینار می­فروشد.

مثل شوهر از خدا بی­خبر من که وقتی خبر بعثت رسول ­الله در مکه پیچید، تمام ثروت و قدرتش را برای نابود کردن صدای حق به کار گرفت و خودش را در این راه به کشتن داد.

خوله: عبدالهُبل را می­گویی؟ چون او جوانمردی غیور در عرب کم یافت می­شوند که جانش را داد اما از آئین نیاکانش نگذشت. همسر چنین شیری بودن لیاقتی می­خواست که تو نداشتی.

صفیه: خوله! امثال عبدالهُبل سگ شرف دارند به کسانی (با کنایه به خوله) که از ترس جانشان نقاب نفاق بر چهره زدند و اعتقادشان را پنهان ساختند تا از پشت خنجر خویش را در پیکره ­ی اسلام وارد کنند.

زینب: جوان­مردی و غیرت؟! او به دنبال ریاست و ثروتش بود نه اعتقادش. او چه از اعتقاد می­دانست؟! اگر هم اظهار بت ­پرستی می­کرد نه به علت ایمانش به آن بود، نه، بلکه برای مطامعش از آن استفاده می­کرد.

هنگامی که فهمید من مسلمان شده ­ام نگفت که چرا به بت­ها کافر شده­ ای بلکه گفت که من با این کار ریاست قبیله را برای همیشه از او دور کرده ­ام. مرا تهدید کرد که کسی نباید بفهمد که من از دین اجدادیمان خارج شده ­ام.

آن­قدر مرا شکنجه داد و آزار رسانید تا به همراه عده ­ای دیگر به مدینه رفتم. بعد از مدتی هم که خبر مرگ او را در جنگ بدر به من دادند. (با ناراحتی زیر لب زمزمه­ هایی با خود می­کند) لیلی جان! به تو نمی­گویم چه کار کنی اما از تو می­خواهم که پیش از هر اقدامی ابتدا همسرت را بشناسی بعد با او به زیر یک سقف بروی. امکانی که من پیدا نکردم اما با تمام وجود سعی می­کنم تا برای تو فراهمش کنم.

لیلی: خاله جان! من زید را می­شناسم. او جوانی شجاع و با لیاقت است.

میمونه: زینب تو امروز حرف­ های عجیبی می­زنی. مگر لیلی را با غریبه عقد کرده ­ایم که او را نشناسد. زید پسر عموی لیلی است. از کودکی با هم بزرگ شده ­اند.

زینب: (بی­ توجه به میمونه، در جواب لیلی با استهزاء) در شجاعت او همین بس که به لشکر اسامه نپیوست و لیاقت او هم از عهدشکنی­اش با امیرالمؤمنین آشکار است!

صفیه: چنین جوان (با تمسخر) با لیاقت پیمان شکنی! معلوم نیست در پیمان و عقد ازدواجش هم وفادار بماند!

لیلی: اما زید به عهد خود وفادار است. مگر می­شود با کسی عهد ببندد و بعد عهد خود را بشکند. نه … نه، زید من این گونه نیست.

حبّه: عرب عهدش را بشکند؟! امروز چه حرف­هایی می­شنوم! مرد عرب سرش را می­دهد از عهدش بر نمی­ گردد.

خوله: چه به تو گفته بودم میمونه؟! این­ها لیاقت پسر تو را ندارند. لیلی هم بعد از چند صباحی که به پسر تو رسید با القائات خاله ­اش زندگی را بر زید زهر می­کند. اگر از همان اول به حرف من گوش داده بودی و دختر خواهر مرا برای پسرت گرفته بودی …

(کسی به حرف­های خوله توجهی نمی­کند.)

برای مشاهده منبع نمایشنامه عهد غدیر (سایت مناسبت ها) کلیک نمایید.