غرفه دعا برای امید – نمایشگاه امید نیمه شعبان

غرفه شماره 3 : غرفه دعا برای امید 

نمایشگاه امید نیمه شعبان شامل 3 غرفه است که غرفه سوم آن، غرفه دعا برای امید شامل موضوعاتی مانند: دعا برای امید، یاری امید، و معرفی کتب جامع و کامل در رابطه با موضوع غرفه هاست.

متن غرفه دعا برای امید

موضوعاتی مانند نقش امام در هستی و رابطه شب قدر با امام عصر (عجل الله تعالی فرجه) و برخی از وظایف ما در قبال آن حضرت مورد بررسی قرار گرفته است.

بخش اول غرفه دعا برای امید – جایگاه امام عصر علیه السلام در زندگی ما 

از وقتی که مسجد النبی ساخته شد، پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) در موقع ایراد خطبه و سخنرانی برای مسلمانان، بر تنه‌ ی درخت خرمایی که در مسجد باقی مانده بود تکیه می‌ دادند؛ منتها وقتی جمعیت زیاد شد اصحاب پیشنهاد کردند که منبری برای رسول خدا ساخته شود تا همگان به آسانی بتوانند آن حضرت را ببینند.

اولین جمعه‌ ای که پیش آمد رسول اکرم جمعیت را شکافتند و با پشت سر گذاشتن آن ستون نخل به طرف منبر رهسپار شدند. همین که بر عرشه‌ ی منبر قرار گرفتند یک باره صدای ناله ستون خشکیده بلند شد. رسول خدا از  منبر به زیر آمده و ستون را در بغل گرفتند و دست مبارک بر آن کشیدند و فرمودند: آرام باش! سپس به طرف منبر برگشته خطاب به مردم فرمودند:

«ای مردم! این چوب خشک نسبت به رسول خدا اظهار علاقه و اشتیاق می‌کند و از دوری وی محزون می‌گردد؛ ولی برخی از مردمان باکشان نیست که به من نزدیک شوند یا از من دور گردند! اگر من او را در بغل نگرفته و بر آن دست نکشیده بودم تا روز قیامت از ناله خاموش نمی‌شد.»

آری درختی خشک لحظه‌ای از پیامبر (صلی الله علیه و آله) دور شد و صدای ناله بلند کرد با اینکه آن حضرت را می‌دید. ما را چه شده است که امام زمان خویش را نمی‌بینیم و از او دوریم اما به زندگی عادی خویش سرگرمیم؟ به یاد همه کس و همه چیز هستیم جز امام زمانمان!

سید کریم پینه‌دوز از بخت یارانی بود که توفیق سعادت دیدار ولی غایب خدا، امام زمان (علیه السلام) را در کلبه محقر خود داشت. نوشته‌اند که روزی امام ارواحنافداء از آن مرد سعادتمند پرسیدند: «سید کریم! اگر هفته‌ای بگذرد و ما را نبینی، چه خواهی کرد؟» سید کریم پاسخ داده بود: آقا جان، می‌میرم! حضرت ولی عصر ارواحنافداء نیز فرموده بودند:«اگر این گونه نبود به سراغت نمی‌آمدیم.»

تعارف را کنار بگذاریم؛ اگر به راستی چنین حالتی به برخی شیعیان (نه همه آنها) دست بدهد و فراق و هجران آن حضرت دست‌کم گروهی از دوستان را اندوهگین و بیقرار سازد، به سعادت وصال و حضور ایشان نخواهیم رسید؟

داستان ما داستان صغیری است که پدر خویش را از دست می‌دهد. او به دلیل عدم بلوغ فکری، نمی‌داند به چه بلا و محرومیتی گرفتار شده است؛ اما بزرگترها –که عمق مصیبت را می‌فهمند- برای وی اظهار دلسوزی می‌کنند.

به بیان امام عسکری (علیه السلام): «سخت‌تر از یتیمی که پدرش را از دست داده، آن یتیمی است که از امامش بریده شده است و نمی‌تواند به او برسد (و بدو دست‌رسی ندارد).»

در برخی روزنامه‌ ها ستونی به نام «جویندگان عاطفه» وجود دارد. بارها دیده شده است که فردی مثلاً سی سال پیش طی حادثه‌ ای، پدر و مادر یا نزدیکان خویش را گم کرده است. او آگهی می‌دهد؛ سرگذشت خود را می‌نویسد؛ عکس و پیام خود را به چاپ می‌رساند؛ مژدگانی هم تعیین و تلفن تماس اعلام می‌کند و عاجزانه از خوانندگان روزنامه تقاضا می‌کند که اگر رد و نشانه‌ای از بستگان او دارند، وی را مطلع سازند. کدامین ما تا به حال این حد عاشق دیدن امام زمان خویش هستیم؟ به چه میزان برای دیدن او و درک محضر مقدسش تلاش کرده‌ایم؟

پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله) فرمودند: «هیچ بنده‌ای ایمان به خداوند ندارد مگر این‌که من در نزد او از خودش محبوب‌تر باشم و عترت مرا بیش از عترت خود و خانواده‌ام را بیش از خانواده خود و جان مرا بیش از جان خود دوست داشته باشد.»

اگر فرزند ما در بازگشت از مدرسه اندکی تأخیر کند، چه می‌کنیم؟ خون سرد و آرام در جای خویش می‌نشینیم یا –از ترس این‌که مبادا برای وی اتفاقی افتاده باشد- سراسیمه به کوچه و خیابان می‌رویم؟

کدام‌یک از ما تأخیر در ظهور امام را جدی گرفته‌ایم؟ دوری از امام چه تعداد از شیعیان را دردمند و دل‌نگران ساخته است؟ اصلاً چند درصد جامعه‌ ی شیعه غیبت امام را مصیبت و درد می‌دانند که بخواهند به دنبال درمان و دوای آن باشند؟ چند نفر را دیده‌اید که در این مصیبت، آسایش خویش را، اگرچه موقت و محدود، از دست داده باشند؟ سراغ دارید کسی را که هر چند وقت یک‌بار، خواب و خوراکش مختل شده باشد؟!

اگر پرسشنامه‌ ای را در اختیار ما بگذارند و از ما بخواهند گرفتاری‌ های خود را به ترتیب اولویت فهرست کنیم، چند درصد، نخستین گرفتاری خود را غیبت امام زمان(علیه السلام) خواهیم دانست؟

اگر هم‌اکنون فرشته‌ای از آسمان نازل شود و بگوید: من مأموریت دارم فقط یک حاجت و خواسته تو را حتماً برآورده سازم، کدام‌یک از ما مهم‌ترین حاجت و خواسته خود را فرج امام عصر (علیه السلام) ذکر خواهیم کرد؟

در سفرهای زیارتی، در اوقات استجابت دعا، در آن لحظه‌هایی که دل می‌شکند و اشک جاری می‌شود، چه تعدادی از ما، درخاست فرج را در اولویت دعاهایمان قرار می‌دهیم؟

تأسف‌آور است که بگویم یکی از هم‌کاران فرهنگی -که سال‌ها معلم دینی و عربی بوده و اخیراً بازنشسته شده است- پس از مطالعه‌ی این سطور، به نویسنده گفت: من تا به حال، نمی‌دانستم علت غیبت امام عصر (علیه السلام)، بی‌وفایی و بی‌معرفتی ما شیعیان است!!

به راستی، امام عصر (علیه السلام) در کجای زندگی ما قرار دارد؟ متن یا حاشیه؟ متأسفم که بگویم که حتی در حاشیه‌ی زندگی برخی از ما نیز حضور آقا لمس نمی‌شود. اگر یک بار کسی من و شما را به خانه خویش دعوت کند و بر سفره خود بنشاند و به اصطلاح نمک‌گیرمان کند، سعی می‌کنیم به هر نحو ممکن، این محبت او را تلافی کنیم. چگونه است که عمری، خود، به همراه خانواده و بستگان و هم‌وطنان و هم‌نوعان و… همه‌ی مخلوقات  خدا، مهمان خوان کرم امام عصر (علیه السلام) ایم؛ ولی حق نمک را ادا نمی‌کنیم؟!

متأسفانه آگاهی برخی نوجوانان و جوانان شیعه از زندگی ورزشکاران و چهره‌های به اصطلاح هنری و گاه علمی داخلی و خارجی بیشتر از اطلاعات عمومی آن‌ها راجع به پیشوایان دین است. واقعاً جای امام عصر (علیه السلام) در زندگی فردی و اجتماعی ما خالی است!

آشنایی اکثر شیعیان با ابعاد زندگی امام دوازدهم (علیه السلام) ناچیز و مبهم است و فلسفه‌ی غیبت امام و ظهور آن حضرت برای آن‌ها به خوبی تبیین شده نیست… مگر از یازده امام پیشین چه‌ قدر می‌دانند؟!

اگر چند سال باران نبارد و خشک‌سالی مزارع و کشتزارها و دام ما را تهدید کند، حاضریم سر و پا برهنه، به بیابان رویم و با دل شکستگی، نماز استسقا بخوانیم؛ هر چند با اندک احتمالی به آمدن باران. آیا شایسته نیست دوازده قرن غیبت –که خوشکسالی معنوی و قحطی دیانت را به دنبال داشته و سعادت دنیا و آخرت ما را تهدید کرده و دین نگه‌داشتن (یعنی از جهنم رستن) را هم‌چون گرفتن آتش در کف دست مشکل ساخته است- ما را برای نماز جهت طلب ظهور و تعجیل فرج، به دشت‌ها و صحراها بکشاند؟

این کاری بود که بنی اسرائیل کردند و جواب گرفتند. پیر و جوان و زن و بچه به بیابان رفتند و یک‌پارچه خلاصی خود را از ستم فرعونیان طلب کردند و خداوند متعال نیز صد و هفتاد سال از باقی مانده عذاب آن‌ها را بخشید.

آری، برای امور شخصی و دنیوی –اگرچه احتمال اجابت ضعیف باشد- دست به دعا می‌شویم؛ اما برای رسیدن وقت ظهور و تسریع امر فرج –با آن همه سفارش‌ها که ائمه معصومین (علیهم السلام) راجع به تأثیر دعا در جلو افتادن زمان ظهور به ما کرده‌اند- کم‌تر دعا می‌کنیم!

در توسلات و سفرهای زیارتی ما نیز اماممان غریب است. شده است تا به حال مفاتیح‌الجنان را باز کرده زیارت حضرت صاحب‌الامر (علیه السلام) را بخوانیم و در بخش بخش آن تعمق کنیم؟ اگر به سفر عتبات عالیات برویم، چند روز در سامرا توقف خواهیم کرد؟

مردم باید برای رسیدن به مقام مقرب خداوند –تعالی-، کسب سعادت دنیا و آخرت و نجات از عذاب جاودان الاهی، به در خانه‌ی اهل بیت (علیهم السلام) مراجعه کنند و اگر سر برتافتند، به خویشتن ظلم و با دست خود موجبات هلاکت و خواری دنیا و آخرت خود را فراهم کرده‌اند.

بخش دوم غرفه دعا برای امید – توبه، ضرورت امروز 

بشر باید توبه کند به عمق تاریخ… و شیعیان در این میان، باید توبه‌ای کنند عمیق‌تر؛ چرا که نقشه‌ی سعادت بشریت در دست آن‌هاست. در یک سخن، کلید قفل غیبت به دستان شیعه است.

در روایات مرتبط با «ظهور امام عصر» ارواحنافداء آمده است: «آن هنگامی که برای امام، (یارانی) به تعداد بدر (313 تن) گرد هم آیند بر آن حضرت قیام و تغییر واجب می‌شود.) آیا در حال حاضر، در میان جمعیت بیش از شش میلیارد نفری کره‌ی زمین، سیصد و سیزده واجد شرایط فوق یافت نمی‌شوند؟

به راستی، آیا در طول این هزار و یکصد و شصت و هفت سالی که از شروع غیبت می‌گذرد، نبایستی حداقل در یک مقطع از تاریخ شیعه، گروهی از شیعیان به فکر چاره می‌افتادند و با عزم راسخ و ایجاد معیارهای مورد نظر این روایت در خود، ظهور مبارک امام عصر (علیه السلام) را زمینه‌سازی می‌کردند تا این‌که عمر دوران غیبت به این درازا نمی‌کشید و دوازده قرن غربت آن امام عزیزتر از جان به پایان می‌رسید و روزگار مردم دنیا و به ویژه شیعیان این نمی‌بود که اکنون شاهد آن‌ایم؟

البته مخاطب این سؤال، نسل کنونی جامعه‌ی شیعه نیز هست و شایسته است هر یک از ما به تفکر و تأمل راجع به این حقیقت تلخ پرداخته از خویشتن بپرسیم:نقش من در طولانی شدن غیبت امام زمان (علیه السلام) یا به عکس، در نزدیک شدن ظهور آن بزرگوار چیست؟ مولای من چه انتظاراتی از من دارد؟ چگونه می‌توانم امام زمان خویش را در این عصر و زمانه یاری کنم؟

در شرمساری ما همین بس که امام زمانمان همواره به یاد ماست و ما از آن وجود مقدس غافل‌ایم. ما چشم به ظهور آن راهبر آسمانی‌ایم و آن بزرگوار نیز چشم انتظار بیداری ما از خواب غفلت.

آیا وقت آن نرسیده است که باور کنیم پیشوای نجات بخش ما زنده است؟ آیا هنگام آن نیست که خود باور کنیم و این باور را به دیگران عرضه بداریم که چاره‌ای جز پناه بردن به آستان محبوب نداریم؟

سر ارادت ما و آستان حضرت دوست *** که هرچه بر سر ما می‌رود ارادت اوست

آری، باور کنیم همه و همه در آن محضریم و آن پیشوای مهربان از ما به ما نزدیکتر است.

دوست نزدیک‌تر از من به من است *** وین عجب بین که من از وی دورم!

یقین داشته باشیم که امام عصر (علیه السلام) ما را از خود ما بهتر می‌شناسد. هر عملی که از ما سر می‌زند در معرض نگاه اوست. هر سخنی که بر زبان جاری می‌کنیم –پیش از آن‌که خود بشنویم- به سمع مبارک حضرت او می‌رسد. مگر پدران بزرگوارش نفرمودند که:‌ «اگر لبانتان را در خانه‌هاتان تکان دهید، منظورتان را می‌فهمیم.»

چگونه است که معتقدیم صحیفه‌ی اعمالمان هر هفته به آن عزیز عرضه می‌شود و ما را می‌بیند؛ اما این باور ما را از ارتکاب لغزش‌ها باز نمی‌دارد؟! شما را به خدا سوگند! اگر کودکی شاهد اعمال ما باشد،‌ آیا در نوع رفتار و کردارمان پروا نمی‌کنیم و حتی تغییر نمی‌دهیم؟ این چه جسارتی است که در محضر شاهد و ناظر الاهی از خود نشان می‌دهیم؟! ما او را نمی‌بینیم و اگر ببینیم، نمی‌شناسیم؛ اما او که ما را می‌بیند و می‌شناسد و بر اعمال ما اشراف دارد.

راستی، اگر به حضور امام زمان (علیه السلام) در این دنیا یقین کنیم و در همه‌ی آنات خود را در حضور او ببینیم و وی را آگاه بر اعمالمان بدانیم، آیا باز هم قصور و کوتاهی و لغزش خواهیم داشت؟

باور کنیم هر فضیلت و کمال و نعمتی در عالم هست، به میمنت ولیّ الله الاعظم ارواحنافداه است؛ چه او واسطه‌ی فیض است در عالم وجود.

باری، شیطان در کمین شیعیان آخر الزمان نشسته است تا آن‌ها را نیز، چون آدم و حوا از بهشت براند. مبادا به کید ابلیس، ما را از بهشت امامت برانند! … مؤمن که از یک سوراخ دوبار گزیده نمی‌شود!

بخش سوم غرفه دعا برای امید – دعا برای تعجیل فرج 

در میان جامعه شیعه و معتقدان به آن بزرگوار باید غفلت‌زدایی کرد و «اعتیاد به غیبت امام زمان ارواحنافداه و خوگرفتن به غفلت از وجود امام زنده و حاضر و شاهد و ناظر» را هشدار داد و لزوم درمان این اعتیاد را گوشزد کرد.

اگر دوران غیبت را برای امام زمان ارواحنافداه زندان و برای قاطبه شیعه نیز-که از درک آن حضور آسمانی محروم‌ ماند- محرومیت خود ساخته از بزرگترین نعمت الاهی بدانیم و زندگی بی امام را «زندگانی» ندانیم، آن‌گاه از صمیم قلب و سوز سینه، ظهور آن حضرت را از خداوند طلب خواهیم کرد؛ زیرا مانع اصلی ظهور آماده نبودن مردم است.

شاید نیز ویژگی پرشدن دنیا از ظلم و جور از آن رو باشد که با کثرت ستم و بیداد، مردم جهان به وضوح که حقوقشان چگونه پای مال می‌شود و اصلاح امورشان نیز از توان و عهده بشر عادی خارج است و این خود زمینه ساز پناه بردن آنان به دامن پر مهر و عدالت گستر امام عصر ارواحنافداه خواهد شد. البته این آگاهی و طلب و در خواست در قالب «دعا» به درگاه خداوند متجلی می‌شود و عینیت می‌یابد.

دعا اظهار عجز و ناتوانی مطلق بندگان ناچیز در برابر پروردگار است و درخواست گشایش و اجابت از آستان اوست. هر کجا سخن از ظهور و تعجیل فرج است، سخن از دعاست. دعا برای تعجیل فرج در ظهور آن حضرت اثر قطعی دارد و اگر جز این بود، پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و ائمه معصومین (علیهم السلام) از طریق روایات بسیار، ما را به آن امر نمی‌کردند.

پس بر ماست که برای ظهور، دست به دعا برداریم و لحظه‌ای از رحمت واسعه‌ی پروردگار مأیوس نشویم و به همان صورت که در امور فردی و حوایج و گرفتاری‌های شخصی و خانوادگی تا به اجابت رسیدن دعا و گشایش، مضطرانه از طلب و خواهش و تمنا و التماس به درگاه خدا و توسل به حضرات معصومین (علیهم السلام) دست بر نمی‌داریم.

در این امر حیاتی نیز –که کلید حل تمام مشکلات معنوی و مادی ما و همه جهانیان است- همت فرو نگذاریم و اگر تاکنون سهل‌انگاری و کوتاهی نموده‌ایم، فرصت برای جبران باقی است. آری،

دست از طلب ندارم تا کام من برآید *** یا تن رسد به جانان یا جان ز تن برآید

سیدابن طاووس (رحمت الله) –که از بزرگان علمای شیعه است و بارها و بارها توفیق تشرف به محضر مقدس امام عصر ارواحنافداه را پیدا کرده و از ناحیه آن عزیز، به دریافت خطاب «فرزندم» مفتخر گردیده و بر اسم اعظم واقف و بر اسرار آگاه بوده است- هشت سده پیش، خطاب به فرزندش می‌نویسد:

… بدان که اهم حوایج، خواسته‌های آن کس است که تو در پناه هدایت و حمایت او به به سر می‌بری و آن امام زمان توست. پس باید نماز و روزه و دعای تو اول جهت قضای حوایج آن حضرت باشد و بعد خواسته‌های خودت… این‌که گفتم حاجات امام زمان ارواحنافداه را بر خود مقدم بدار، به جهت آن است که بقای دنیا و اهل آن به واسطه‌ی وجود مبارک اوست…

آن‌چه را به تو گفتم عمل کن که حقیقتی است روشن و کسی که در مورد مولا سهل‌انگاری کند و در آن سستی ورزد و از آن‌چه بیان کردم غافل شود –به خدا سوگند- در اشتباه است؛ اشتباهی که مایه ننگ و عار است!

آیا تا به حال اندیشیده‌ای که امامان پاک و هدایتگر ما چگونه به این موضوع اهمیت داده‌اند؟ آیا تاکنون نسبت به این امر مهم، اعتنایی کرده‌ای؟ باز تکرار می‌کنم؛ با توجه به آن‌چه بیان کردم، عذری برای تو در اهمیت ندادن به دعا برای تعجیل ظهور باقی نمی‌ماند.

در مجموع باید گفت: دعا برای تعجیل فرج در پیش افتادن ظهور حضرت ولی‌عصر (علیه السلام) اثر قطعی دارد و شرط وفاداری، محبت، معرفت و دیانت آن است که هر شیعه‌ای برای تعجیل در فرج امام زمان خویش دعا کند.

ای نهان گشته در آفاق بیا *** چشم عالم به تو مشتاق بیا

کز دم گرم تو و فیض حضور *** عالم تیره شود آیت نور

ای جمال ملکوتی به در آی *** یوسف مصر بسوی پدر آی

بخش چهارم غرفه دعا برای امید – گرفتاریهای امام عصر (علیه السلام) 

خیلی ها تصور درستی از گرفتاریها و غصه های امام زمان ندارند. آنها با خودشان می گویند: امام زمان که گرفتاری ندارد تا برای رفع مشکلات او دعا کنیم. آنها می گویند ایشان که نیازی به مردم ندارند تا بی توجهی به او ، مایه غربتش شود. آنها می گویند امام زمان آداب درست زندگی کردن و درست غذا خوردن و درست خوابیدن را هم می داند ، پس مریض هم نمی شود. البته این تصورات، ناقص و نادرست است. برای اینکه قدری با مشکلات آن حضرت آشنا شویم باید توضیحاتی در رابطه با کلمه فرج و چگونگی آن ارائه دهیم:

اساساً تعبیر فرج که برای آن حضرت بکار می رود به معنای رفع گرفتاری است. تا گرفتاری نباشد فرج معنایی ندارد. اینکه به ما گفته شده از تسریع و تعجیل فرج ایشان را بخواهیم، حاکی از این است که آن حضرت گرفتار است و برای رفع گرفتاری او نیاز به کمک الهی است.

بزرگان گفته اند که فرج امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) 2 گونه است یکی فرج کلی است که با ظهور ایشان صورت می پذیرد و دیگر، فرجهایی جزئی است که در برهه های مختلف پیش از ظهور ایشان می تواند اتفاق بیفتد. فرج های جزئی به این معنی است که بدون وقوع آن ظهور مظفر، برخی از گرفتاریهای آن حضرت و شیعیان ایشان بصورت مقطعی بر طرف گردد.

گاهی اوقات ما برای فرج حضرت دعا می کنیم اما خداوند هنوز مصلحت نمی داند که ظهور ایشان واقع شود و گرفتاریهای حضرتش به یمن آن ظهور بطور کلی رفع گردد. با این حال خداوند به برکت همین دعا ما از گرفتاری های فعلی امام عصر (عجل الله تعالی فرجه) می کاهد و در زندگی ایشان فرج و گشایش جزئی ایجاد می کند.

پس مبادا پنداریم که دعاهای ما و پیشنیان، بر فرج آن حضرت بی تاثر بوده و مبادا از دعا بر فرج نا امید شویم. به علاوه چه بسا خداوند به جهت دعاهای ما، فرج کلی را نرساند ولی آنر نزدیک سازد. و چه بسا به برکت یک دعا خاص اذن فرج کلی نیز به طور ناگهانی صادر شود.

این را هم باید دانست که گرفتاریهای آن حضرت 2 گونه است، گروهی از آنها در تاثیر آسیب هایی است که متوجه شخص ایشان است، اما بخش بزرگ از این گرفتاری‌ها، در حقیقت گرفتاری های کسانی است که بستگان و وابستگان امام عصر (عجل الله تعالی فرجه) به شمار می آیند و غم آنها است که به امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) سرایت می کند.

دررابطه با گرفتاری های نوع اول که متوجه شخص ایشان است می توان به این نکته اشاره کرد که در برخی از روایات ذکر شده که امام عصر (عجل الله تعالی فرجه) غیبت خواهد گزید، زیرا اگر جز این باشد کشته خواهد شد و با کشته شدن او سلسله امامت گسیخته خواهد شد. شدت غربت آن حضرت تا بدین حد است که اگر ایشان پیش از فرا رسیدن فرج کلی از حال غیبت به در آید و خود را معرفی کند، دشمنان بر او خواهند تاخت، او را خواهند کشت و با او شبیه همان رفتاری را خواهند کرد که با اجدادش کردند.

آیا این زندگی آمیخته به نا امن و خفا، نوعی گرفتاری به شمار نمی آید! آیا این رواست که همه ما بتوانیم شناسنامه داشته باشم و نام و نشان خود را در جامعه مطرح کنیم، اما برای آن حضرت این امکان  وجود نداشته باشد که حتی خود را به نام معرفی نمایند؟

اگر کسی این را گرفتاری نمی داند پس گرفتاری را در چه چیز می بیند؟

آیا شما گمان می کنید که امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) دوست ندارد در جمع دوستان خود بنشیند و با آنها در شرایط امن و امان سخن بگوید؟ یا امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) دوست ندارد با خویشاوندان خویش یعنی سادات که عموزاده های او به شمار می آیند، مانند دیگر مردم که با خویشاوندان رفت و آمد دارند، ارتباط داشته و علناً صله رحم به جای آورد؟

ناشناس زندگی کردن نوعی غربت و گرفتاری است، به خصوص اگر این ناشناسی به واسطه نا امنی و چیرگی ظم بر انسان تحمیل شده باشد. اما بعد دیگری از گرفتاری های حضرت که از نوع اول بوده و متوجه شخص ایشان می باشد در خطر بودن سلامت ایشان و بیمار گشتن آن بزرگوار می باشد.

درست است که امام عصر دانش خوب زیستن را دارد و حتی به اذن الهی قدرت شفا دادن را نیز داراست، لیکن اگر بخواهد به روال عادی زندگی کند، چه بسا دستخوش بیماری هم می شود و شفای بیماری اش منوط به طول زمان و مداوا می گردد.

اما نوع دوم از گرفتار های حضرت گرفتاری های یک پدر است که محدود به مشکلات شخصی او نیست، بلکه گرفتاری و بیماری فرزندان نیز از مشکلات پدر به شمار می آید، برای پدر نزول بلا بر فرزندان از نزول بلا بر خود او جانکاه تر است زیرا پدر می تواند بر بلا صبر کند اما فرزندان صبر کمتری دارند.

به علاوه امام پدر است آگاه که از احوال یک یک فرزندان خویش با خبر است، پس قلب او مجمع رنج های تمام شیعیان یعنی تمام فرزندان است. هر گاه در گوشه ای از این دنیا خاری به پای یکی از فرزندانش می رود قلب او زخم بر می دارد.

پیوند روحی امام با فرزندان معنوی اش بسیار شدیدتر از پیوند یک پدر معمولی با فرزندانش است و بخش عمده ای از دل مشغولی ها ، دوندگی ها ، خستگی ها ، و دعاهای امام (عجل الله تعالی فرجه) به رفع گرفتاری فرزندانش بازگشت می کند.

کسی چه می داند در آلودگی شیعه به گناه، فساد، دوری از خدا و به بطالت گذراندن عمر با دریای دل امام چه می کند و کسی چه می داند که ظلم و ستم مداران به شیعیان ضعیف و گرفتار چه شرری را در دل آن حضرت می افکند و از این دست غصه ها و قصه ها چه فراوان و نا شمردنی وجود دارد.

و چه بسا که روح آزرده و قلب مجروح حضرتش آزردگی ها را به جسم شریف او انتقال می دهم و جسم او نیز در تب و تاب بیماری افتد و با شیعیان رنجورش همدرد گردد.

هیچ بعید هم نیست وقتی برای فرج او دعا می کنیم، خداوند گرفتاری شیعیانش را بر طرف سازد و این امر به طور غیر مستقیم گشایش و آرامشی برای او پدید آورد.

شخصی به نام رمیله می گوید: در زمان امیرالمومنین علی (علیه السلام) سخت بیمار شدم تا آنکه در روز جمعه قدری احساس سبکی کردم. با خودم گفتم : بهتر از هر چیز این است که آب بر روی خود بربزم و بروم پشت سر امیر المومنین نماز بخوانم. همین کار را کردم، آنگاه به مسجد رفتم. وقتی آن حضرت بالای منبر رفتند حال من دوباره بد شد. وقتی امیرالمومنین از مسجد بر گشتند و داخل دارالحکومه شدند، من هم همراه ایشان داخل شدم.

ایشان به من فرمودند: ای رمیله، دیدم به خودت می پیچیدی! عرض کردم: بلی. جریان بیماری خود را برای ایشان تعریف کردم و انگیزه حضور خود را در نماز بیان داشتم، ایشان فرمودند: ای رمیله، هیچ مومنی بیمار نمی شود، مگر اینکه ما هم بخاطر بیماری او بیمار شویم، وغمگین نمی شود مگر اینکه ما هم در غم او غمگین شویم، و هیچ دعایی نمی کند مگر آنکه به دعای او آمین گوئیم، و سکوت نمی کند مگر آنکه ما برایش دعا کنیم.

عرض کردم: ای امیرمومنان، فدایت گردم این گفته شما مربوط به کسانی است که با شما در اینجا ( دارالحکومه ) هستند پس در مورد آن کسانی که در دیگر جاهای زمین هستند چطور؟ امام در جواب فرمودند: ای رمیله، هیچ مومنی در شرق و غرب زمین از ما پنهان نیست.

بخش پنجم غرفه دعا برای امید – او را یاری کنیم!؟ 

اما حالا این سوال پیش می آید که چگونه می توان امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) را یاری کرد و باری از دوش ایشان برداشت و غمی از غمهای ایشان زایل ساخت؟

این سوالی است که خیلی ها با آن مواجه اند، اما چون پاسخش را نمی دانند، نمی توانند به اقدامی عملی در این راه دست بزند. در مسیر دستیابی به مقام نصرت دو نکته بسیار مهم است و توجه به آن بسیار ضروری اول اینکه بدانیم نصرت و یاری امام عصر (عجل الله تعالی فرجه) در دین اسلام چه جایگاهی رسمی و بلند مرتبه ای دارد و دوم اینکه شخص بداند چگونه می توانند امام را یاری کند.

در ارتباط با بحث اول که یاری به امام (عجل الله تعالی فرجه) چه جایگاه ویژه ای دارد. به بیان 2 حدیث بسنده می کنیم:

اول: در کتاب شاهد از امام حسین (علیه السلام) نقل کرده است که در کربلا به یاران خود فرمود:هر کس ما را به جان خود یاری نماید، درجات عالی بهشت جایگاه او خواهد بود، و جد بزرگوارم خبر داده اند که : فرزندم حسین (علیه السلام) در سرزمین کربلا در حالی که بی یار و یاور و تنها و تشنه باشد شهید می شود، پس هر کس او را یاری کند همانا مرا و فرزند او قائم (عجل الله تعالی فرجه) را یاری کرده است.

دوم: در حدیث قدسی است که: محبوبترین افراد نزد من کسان هستند که حق مرا بر پا دارند، و افضل و گرامی ترین آنها محمد (صلی الله علیه و آله) است که سرور خلایق است و بعد از او افضل و گرامی ترین آنها نزد من علی مرتضی (علیه السلام) برادر اوست و بعد از او دیگر امامان بر حق هستند که بر پا دارنده قسط می باشند و بعد از ایشان کسانی هستند که آنها را در مورد حقشان یاری کنند و محبوبترین خلق نزد من بعد از این گروه کسانی هستند که آنها را دوست دارند و با دشمنان آنها دشمن اند، هر چند توان یاری آنها را ندارند.

از این گفتار خدای بلند مرتبه در می یابیم که بالاترین درجه ای که یک شعه می تواند بدان دست یابد « رتبه یاری اهل بیت (علیه السلام) » است و رتبه « محبت اهل بیت و بغض دشمنان ایشان » رتبه ای پایین تر از مرتبه « نصرت و یاری گری » است.

ما در این فرصت کوتاه 5 شیوه یاری امام عصر (عجل الله تعالی فرجه) را بصورت مختصر بیان می داریم که همه عزیزان توان بر انجام و عمل به آن را دارند:

دعوت از دیگران جهت بهره مند شدن از برکات امام زمان (عجل الله تعالی فرجه)

هرشیعه ای که نعمت وجود امام عصر (عجل الله تعالی فرجه) را درک کرده و حلاوت عنایات او را چشیده باشد می تواند وجود این نعمت را به دیگران خبر دهد و از آنها دعوت کند با توسل به امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) از عنایات او بهره مند گردند.

ارجاع دیگران به امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) برای رفع نیازهای مادی و معنویشان کاری بسیار ساده است . این کار زمینه قدر شناسی امت از امام (عجل الله تعالی فرجه) را فراهم می آورد و در غربت زدایی از مولای کریم بسیار موثر است.از این رو به نوبه خود نوعی یاری امام عصر بشمار می آید.

تجلیل از امام زمان (عجل الله تعالی فرجه)

 در جامعه هر شیعه ای می تواند در تجلیل و بزرگداشت از امام زمان خود در جامعه بکوشد. این کار از غربت آن مولا می کاهد و توجه همگانی را به ایشان بیشتر می کند. همه ما می توانیم تابلویی از نام امام خود را به جهت ابراز ارادت به امام عصر و تجلیل از ایشان در خانه یا محل کار خود نصب کنیم. همه ما می توانیم به هنگام ذکر نام ایشان با احترام از آن حضرت یاد نماییم و بر او درود و صلوات بفرستیم.

همه ما می توانیم به هنگام بردن نام خاص ایشان یعنی لقب قائم بر خیزیم، دست بر هم نهیم ادای احترام کنیم و برای فرج ایشان دعا کنیم. .همه می توانیم در روزهای منسوب به ایشان همچون نیمه شعبان، روزهای جمعه و عید غدیر با برگزاری مراسم ویژه برای آن حضرت، ولایت و امامت او را برای یکدیگر یادآور شویم.

حتی اگر نتوانیم برگزار کننده چنین مراسمی باشیم می توانیم در آن خدمت کنیم یا لااقل با حضور خالصانه خود به آن رونق بخشیم. همه این کارها تجلیل و بزرگداشت از امام عصر (عجل الله تعالی فرجه) به شمار می آید و شیوه ای از شیوه های یار آن حضرت است.

یاری شیعیان امام زمان (عجل الله تعالی فرجه)

بخش مهمی از دغدغه های امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) به گرفتاری شیعیان ایشان مربوط می شود. شیعیان خانواده امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) به شمار می آیند. آن حضرت ایشان را مانند فرزندان خود دوست می دارد. به واسطه گرفتاری آنها اندوهگین می شود و از بابت پیروزی و نجات آنان شاد می گردد.

در تعالیم اهل بیت بیان شده که خوشحال کردن شیعیان ائمه در حکم خوشحال کردن خود آنهاست. دیدار و عیادت از شیعیان در حکم دیدار و عیادت از خود اهل بیت است و کمک مالی به شیعیان گرفتار به منزله کمک مالی به خود امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) است. بر این مبنا است اگر کسی نسبت به شیعیان امام عصر احساس غیرت و وظیفه کند گویی نسبت به پاسداشت حریم خود امام عصر (عجل الله تعالی فرجه) غیرت ورزیده و به شخص ایشان یاری رسانیده است. 

بیائید به نیت یاری امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) به یاری شیعیان گرفتار آن حضرت بشتابیم و به نیت خدمت به امام زمان در عزت بخشیدن به جامعه شیعه کوشاتر از پیش گام نهیم.

زینت بودن برای صاحب الزمان (عجل الله تعالی فرجه)

به وسیله جدیت در درستکاری و پرهیز از رفتارهای زشت، گناهان بخصوص گناهان بزرگ و زشتکاری های فاحش اگر از ناحیه کسانی سر بزند که منتسب به امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) هستند و شیعه آن حضرت به شمار می روند، آبروی آن بزرگوار را در نزد بیگانگان به مخاطره می افکند و دل آن عزیز را آزرده می سازد.

  در مقابل درستکاری ، خویشتنداری و پرهیزکاری شیعیان به عزت امام عصر (عجل الله تعالی فرجه) در جامعه می افزاید و قلب آن مولا را شاد می سازد .همه ما می توانیم برای حفظ آبروی امام عصر (عجل الله تعالی فرجه) و مکتب تربیتی ایشان نسبت به درستکاری و پرهیز از کارهای زشت، دقت و تلاش دو چندان داشته باشیم و بدین گونه ، امام وقت خود را یاری می کنیم ، چنانکه امیرالمومنین به یاران خویش فرمود: ( مرا با خویشتنداری و تلاش یاری کنید )

جلب یاری های آسمانی برای امام زمان (عجل الله تعالی فرجه)

همه ما می دانیم کمک به فقرا یا همان صدقه دفع بلا می کند، پس می توانیم با دادن صدقه از طرف امام عصر در دفع بلا از وجود شریفش گام برداریم.

و نیز همه ما می دانیم که دعا، در تعجیل فرج امام عصر و ایجاد گشایش در کار ایشان موثر است، پس می توانیم به دعا و نیایش در درگاه الهی روی آوریم و مرتباً از خدا بخواهیم که فرج ایشان را به پیش اندازد و هم و غم و گرفتاری از وجود شریفش به کلی زایل سازد.

دعا برای حضرتش و جلب توجه آن بزرگوار