نمایشنامه زبان حق گو – نمایشنامه غدیر

نمایشنامه زبان حق گو – جانشینی رسول خدا صلی الله علیه و آله

زبان حق گو ، بیان کننده ی واقعیتی است که اگر شنیده شود برای کسانی که نمیخواهند حق را بدانند خوشایند نیست. در این نمایشنامه به موضوع جانشینی رسول خدا صلی الله علیه و آله اشاره کرده و اینکه چگونه خلفا بعد از ایشان حق خاندان پیامبر صلی الله علیه و آله را غصب کردند.

متن نمایشنامه زبان حق گو

[صحنه­ ی نمایش قصری با شکوه است که در وسط آن تختی به چشم می­خورد و در کنار تخت، سبدی از میوه. دو سرباز با نیزه دو طرف تخت ایستادهاند. وزیر و خلیفه در حال صحبت­اند.]

خلیفه: خُب، وزیر بگو ببینیم از اوضاع شهر چه خبر؟

وزیر: خلیفه ­ی مسلمین به سلامت باشند، شهر در امن و امان است، در مورد خراج­ها باید بگویم با آن­ها که به موقع خراج میدهند خوش رفتاری می­کنیم و با آنان که در خدمت­گزاری خلیفه و دادن خراج کوتاهی می­کنند همان طور که دستور داده بودید به بدترین شکل رفتار کرده و آنان را در میدان شهر تازیانه می­زنیم، قربان از این تخلّفات اندک که بگذریم شهر حلّه، همه بر جان شما دعا می­کنند.

خلیفه: خوب است، خوب است. راستی بگو بدانیم با متخلّفین رافضی چه می­کنید؟

وزیر: همان طور که امر خلیفه بود، متخلّفین از رفضه را بیش از سایر فِرَق آزار می­کنیم.

خلیفه: آفرین بر تو! (می­ایستد) هر کس یک رافضی را بیازارد دل ما را شاد و در نتیجه دل رسول خدا را شاد کرده است … آری شادی ما شادی رسول است؛ همان طور که حکم ما حکم اوست (مکث می­کند) خداوند مرا یاری کند تا روزی این فرقه ­ی سراسر بدعت را از ریشه برکَنم و عظمت خلفاء به حقّ رسول خدا را به مردمم بشناسانم. به امید آن روز. (شروع به میوه خوردن می­کند)

وزیر: قربانت گردم، گفتید خلفاء رسول، یادم از مردی از رفضه آمد. چندی است جاسوسان خبر آورده­اند که این مرد هر صبحگاه خلفاء رسول را با بی­شرمی تمام، آن هم در ملاء عام لعن و نفرین می­کند.

خلیفه: (با دست­پاچگی) چه گفتی؟ جانشینان رسول خدا را لعن می­کند؟ آن هم در ملاء عام؟ تو چه کردی؟ ببینم نمی­خواهی بگویی که اجازه دادی تا آزادانه این سخنان سراپا کفر را در میان مردم شایع کند؟ ها؟!

وزیر: نه قربان، نه هرگز.

خلیفه: پس چه؟

وزیر: قربان به محض دریافت این خبر فرمان دستگیری او را دادم و او اکنون چند روزی است که در سیاه ­چال دارالحکومه مشغول خوردن آبِ خنک است. (خنده ­ی هر دو)

خلیفه: (با خنده) آفرین! آفرین! او را به ساده­ ترین مجازات عادلانه، یعنی مرگ، محکوم کن. (مکث) اما نه … او را به این­جا بیاور، آری ابتدا او را این­جا بیاور تا ببینیم این نامسلمان مؤمن­ن ما کیست.

وزیر: اطاعت خلیفه. (خطاب به یکی از سربازها) سرباز برو و ابوراجح را به این­جا بیاور.

سرباز: اطاعت قربان.

خلیفه: که گفتی الان در سیاه ­چال است. این ابو … ابو …

وزیر: ابوراجح قربان، ابوراجح.

خلیفه: او از علمای رفضه است یا از بزرگان آنان؟

وزیر: هیچ یک.

خلیفه: هیچ یک؟! متوجه نمی­شوم! (عصبانی)

وزیر: او مردی عامّی است. کاسبی جزء که سخت پای­بند به مذهب خویش است. او به ابو راجع حمامی شهره است.

خلیفه: (عصبانی) ای خدای من! چه قدر گستاخ! چه قدر بی­شرم! چگونه این مملوک پابرهنه­ ی بی­شأن به خود اجازه داده است تا عظیم الشّأن­ترین صحابه ­ی پیامبر را هتک کند!

سرباز: قربان، ابو راجع حمامی را به خدمت آوردم.

خلیفه: داخلش کن مردک پَست را.

(سرباز ابوراجح را به داخل هُل می­دهد و بعد از ادای احترام خارج می­شود.)

خلیفه: پس ابوراجح تویی سبک­سر، ها؟! آی مردک حمامی تو چه طور جرأت کردی که این طور گستاخانه در میان مردم به آنان جسارت کنی که قرآن در موردشان می­فرماید: «والسّابقونَ الاوّلونَ من المهاجرینَ و الانصارِ و الّذینَ … والّذینَ …

وزیر: والّذینَ اتّبَعوهم باحسانٍ رضِیَ اللهُ عنهم و رضوا عنه.»

خلیفه: آری خدا از آن­ها راضی است و آن­ها نیز از خدا راضی­اند. این گفته­ ی قرآن است ابله، می­فهمی؟!

ابوراجح: آیه­ ی بعد از این را هم می­دانی که می­فرماید: «و ممّن حولکُم من الاعرابِ منافقون» اگر تو می­گویی ابوبکر (خلیفه و وزیر رضی الله عنه می­گویند)، عمر و عثمان شامل آیه ­ی اوّلند، من می­گویم این سه شامل آیه ­ی دومند.

خلیفه: یعنی خلفاء رسول الله منافق بودند؟! نفرین بر تو! نفرین بر مرامت! خوب گوش کن حمامی مکتب­ ندیده به تو هشدار میدهم که مواظب کلامت باشی. جرم تو به اندازه­ی کافی بزرگ و نابخشودنی هست، بی­جهت با یاوه ­سرایی بار گناهت را سنگین نکن.

ابوراجح: اگر دشمنی با این به ظاهر خلفاء، گناه است؛ پس این را بدان که من گنه­کارترین فرد زمینم.

خلیفه: خاموش! این بدعت مرام! گوش کن، تو را عذابی کنم که اهل دوزخ عذاب خویش را در قیاس با تو بهشت دانند. من متمرّدان و گردن­کشانی به مراتب پلیدتر و کوردل­تر از تو را به خاک مذلّت کشانیده­ام، تو در مقابل آنان چون کاه در مقابل کوهی، بی­مقدار!

وزیر: من نمی­توانم باور کنم که کسی به صحابه­­ ی پیامبر لعن کند. اصلاً لعن کردن روال ضعیفان است، سلاح حقیران است.

ابوراجح : استغفر الله، استغفر الله، پس خداوند نعوذاً بالله ضعیف و حقیر است که می­فرماید: «اَلا لعنهُ الله علی الظّالمین»؟

وزیر: نه، نه، من … من منظورم لعن به مسلمانان است، لعن به مؤمن است.

ابوراجح: مگر نه این است که ناقض عهد الاهی اگر چه مسلمان باشد سزاوار لعن است؟

وزیر: … (وزیر از پاسخ درماند و به مِن­مِن افتاد.)

ابوراجح: قرآن که در آیه ­ی 25 سوره ی رعد می­گوید سزاوار لعن است، شما را نمی­دانم! و خلفاء شما با این که با حضرت علی بن ابی­طالب علیه السلام در غدیر خم به فرمان الهی عهد و پیمان ولایت بسته بودند نقض کردند پیمانشان را و به صریح قرآن مستوجب لعن می­باشند.

خلیفه: وزیر! (او را به کناری می­کشاند) ببینم گفتی این مردی حمامی است (نیم­نگاهی به ابوراجع می­اندازد)

وزیر: بله سرور من.

خلیفه: پس چگونه است که این­قدر به قرآن و استناد به وقایع مسلّط است؟!

وزیر: نمی­دانم!

خلیفه: نمی­دانی؟ تو چه می­دانی؟! ولی من یک چیزی را می­دانم، آن را هم امروز دانستم.

وزیر: چه چیزی را؟

خلیفه: این که تو از یک رافضی حمامی کم­تر می­دانی! (رو به ابوراجع) رها کن این مهملات را! گناه تو نابخشودنی است. اگر دزدی و یا حتی قتلی مرتکب می­شدی ممکن بود از تو درگذرم؛ اما حالا که خلفاء و صحابه­ ی پیامبر را لعن کردی گویا به شخص پیامبر بی­ حرمتی کرده ­ای. تو وقیحانه کسانی را بی­حرمت داشته ­ای که تمام اعتقادات ما هستند.

ابوراجح: مگر خود تو اعتقاد ما را بی­حرمت نداشته ­ای؟ تو از بغض و کینه ­ات با جان نبی، مرتضی علی، تختت را پشت به گنبد ایشان قرار داده­ای.

خلیفه: خفه شو گستاخ! سرباز بیا و تکریم در مقابل ولی نعمت را به این بی­سر و پا بیاموز.

 (سرباز وارد می­شود.)

وزیر: سزای گنه­کاری چون تو مرگ است؛ پس اگر می­خواهی که تو را شکنجه و آزار ندهند به معصیت خود اقرار کن (صورت ابوراجع را می گیرد) بگو که خلفاء رسول الله را به حق می­دانی، بگو که ابوبکر، عمر و عثمان، رضی الله عنهم، را قبول داری!

 (ابوراجح سکوت می­کند.)

خلیفه : سرباز …

ابوراجح: اما من خلفاء رسول الله را قبول دارم!

خلیفه: چه گفتی؟

وزیر: یعنی تو از کلام خود توبه می­کنی؟

خلیفه: بگذار خودش چیزی بگوید.

ابوراجح: چه کسی منکر این است که اینان پس از رسول الله عهده ­دار منصب حکومت بر مسلمین بودند؟! آن­ها با پیامبر خدا نشست و برخاست داشتند. عمر مردی بود که توسط ابوبکر به وصیت او خلیفه شد، او نقشی مهم در تاریخ اسلام داشته است.

وزیر: آفرین! آفرین! می­دانستم که سرِ عقل می­آیی!

ابوراجح: ابوبکر هم مقام بالایی دارد، او حتی به حدّی رفیع­ الدّرجه و عظیم­ المنزله است که هیچ کس به گرد مقام او نرسد.

خلیفه: آری، آری حتی خود پیغمبر!

ابوراجح: حتی خود پیغمبر، حتی خود پیغمبر هم به رفعت جایگاه معنوی ابوبکر نیست.

خلیفه: منظورت چیست؟ چرا این حرف را می­زنی؟

ابوراجح: چرا که بنا به نقل شما پیامبر خدا این قدر نمی­دانست که باید وصیّ انتخاب کند و این کار را نکرد ولی ابابکر عقلش رسید و جامعه­ ی مسلمین را پس از خود بی­جانشین باقی نگذاشت؛ پس می­بینیم که ابوبکر حتی از خود پیامبر هم عاقل­تر و فهیمتر بوده است!

خلیفه: ای حیله­ گر بی­خرد! صبر من تو را جسور ساخته است. سرباز معطّل چه هستی؟ بزن، بزن این حیوان سرکش را (سرباز شروع به تازیانه زدن می­کند) بکُشش، به او بیاموز عرض اندام در مقابل من به چه معناست! بزن، محکم­تر بزن (تازیانه را می­گیرد) بده من تازیانه را بی­عرضه! (شروع به زدن می­کند) بگو، بگو، چرا ساکتی؟ بلبل ­زبانی­ات کجاست؟ خفقان گرفته­ ای، کلامی بگو! (رو به وزیر) آن­چنان از آزار پیروان علی لذت می­برم که حاضر نیستم در این لذت با کسی شریک شوم (باز میزند) خلفاء رسول الله را لعن می­کنی ها؟!

ابوراجح: (همراه با ناله) من کسانی را لعن می­کنم که پیامبر نیز آنان را لعن نمود.

خلیفه: گویا هنوز زبانت از کار نیفتاده هان؟!

ابوراجح: هنگامی که پیامبر لشگری به فرمانده ی اسامه ترتیب داد، فرمود: «لعَنَ اللهُ مَن تخَلَّفَ عن جَیشِ اُسامه»: خداوند متخلّفین از لشگر اسامه را لعن کند. طولی نکشید که عمر و ابابکر به بهانه­ ی بیماری پیامبر، لشگر را ترک کردند. پس می­بینی که پیامبر نیز آنان را لعن نموده.

خلیفه: خفه شو (او را با مشت به زمین می­چسباند) سرباز! زبان کفرگوی این مرد کافر را سوراخ کنید و به زنجیری آهنی بیاویزید تا همگان سرانجام زبان تندی که بر خلاف ما می­گوید را ببینند.

ابوراجح: ای حاکم ظالم با این که سخنان و براهین حق و روشن را شنیدی ولی آن­چنان بر دلت مُهر زده ­اند که در دیدن حقایق کور مطلقی، خدایا شاهد باش که من حجّت را بدینان تمام کردم.

خلیفه: (می­خندد) بگو، آخرین کلامت را هم بگو، این زبان دیگر به کار تو نمی­آید. (باز هم می­خندد) سرباز برو و آن­چه را گفتم انجام بده.

سرباز: (ابوراجح را بلند می­کند) بلند شو کافر.

خلیفه: سرباز! در ضمن او را آن­چنان شکنجه دهید تا مرگ را پیش چشمانش ببیند و آن­گاه بدن زخمی او را در تمامی کوچه ­های شهر به دنبال خود بکشانید. آن­قدر او را بزنید که در نگاه هر رافضی ذلّت و حقارت دیده شود. مرگ را جلوی چشمان ابوراجح تصویر کنید.

(صدای مرحوم خبّازیان از: گفت ابوراجح را گرفتند… .) 

برای مشاهده منبع نمایشنامه زبان حق گو در (سایت مناسبت ها) کلیک نمایید.