متن ادبی لحظه دیدار – متن ادبی نیمه شعبان

متن ادبی لحظه دیدار بهار دلها مهدی علیه السلام

در این مقاله ده متن ادبی، عاطفی، مناسب جهت اجرا در مراسم های نیمه شعبان برای شما خدمتگزاران امام عصر علیه السلام جمع آوری شده تا بتوانید از متن ادبی لحظه دیدار در جشن های خود استفاده نمایید.

---

متن ادبی لحظه دیدار شماره 1 – کبوتر سفید  

هنگامه­ ی زمزمه ­ی دعای عهد با همهمه ­ی تسبیج پرندگان؛ و نیایش دریاها، و خش خش برگ ها در هم می آمیزد و صبحی پر طراوت و سرشار از امید، آمیخته با بوی گل نرگس را به ارمغان می آورد.

روزی که سرمشقش نام یار باشد آکنده از یاد اوست. یاد مهربان یاری که صبح هنگام «رنگین کمانِ» رنگ رنگ وجودش، گل محفل دوستارانش است. انگار که صبح ، نم نم باران عهد آمده باشد و همان وقت هم نگاه آفتاب تابنده­ ی هستی به این خیل مشتاق افتاده باشد و از این دو « رنگین کمانی » بر آسمان آبی و پاک دل منتظرانش، نقش ببندد. «رنگین کمانی» که هر رنگش نشانی از او دارد ؛ از محبتش ، از دعایش، از اشکش، از ….

و باز آن زمان که خورشید آهنگ رفتن می کند، انگار که با سرخی خود می گوید که شب غیبتش را تاب بیاورید به این امید که آفتاب وجود او، فردای شما را روشن کند ؛ آن وقت شراری از سرخی خورشید به دل دوستداران می­افتد که :

من کجا و آفتاب وجود او کجا؟ این همه گناه من کجا و نیم نگاه او کجا؟ دل سیاه من کجا و امید به آمدن او کجا؟ و خبر ندارد این دل بیچاره از گناه، که او ، لحظه به لحظه مراقبش است. مراقب، که مبادا به دامی در افتد. دعا گو ، که مبادا به چاله­ای فرو غلتد. و نمی داند این دل سیاه از گناه ، که آنی که شیطان وسوسه اش می کند این اوست که دست به دعا بلند می کند و از خدا نجاتش را می طلبد و نمی داند این دل تنها، که او فقط یک دل را نمی بیند، بلکه هزاران دل را نظاره گر است.

---

متن ادبی لحظه دیدار شماره 2 – ای آخرین امید

ای عزیز سفر كرده! ای سرور! ای مولود! جهان امروز بیابانی را ماند تیره و تار؛

كه در دل این بیابان، در عمق این ظلمت ؛ و در قعر این سیاهی، حصاری كشیده اند از دام شیطان ، و ایادی شیطان مأمورند به راندن شیعیان تو به این دام .

یابن الحسن ! ای صاحب زمان ! در این میان، چشمان وحشتزده­ ی یارانت، جان­ه ای به حلقوم رسیده­ ی شیعیانت ؛ و دل­های لرزان محبّانت، تنها یك امید دارند.

و می­دانی كه این امید تو هستی!

پس ای آخرین امید ! مباد كه دست دلدادگانت، از دامان تو كوتاه بماند.

ای دستگیر واماندگان! ای دلگرمی بی­ پناهان ! ای مأوای بال و پر شكستگان ! ای چراغ راه گمگشتگان! ای زینت عرش الاهی ! ای افتخار آل­ طاها! ای منتقم آل رسول ! ای پور زهرای بتول! و ای آخرین از آل یاسین !

مگذار جهل و گمراهی بر شیعیانت ، اگر چه نالایقند فائق آیند.

برخیز ! برخیز ؛ و صفحه­ ی دین را از زنگار كوته ­اندیشی جاهلان و نیرنگ دشمنان پاك كن؛ و پایه ­ی سست شده­ ی دین را استوار و پابرجا ساز . ای همه­ ی دین ما! ای همه­ ی ایمان ما ! ای همه­ ی عشق و علاقه­ ی ما ! ای همه ­ی هستی ما ! و ای همه­ كس ما بی­ كسان ! بیا كه كودكان ما به گلِ نوجوانی شكفته ­اند ؛ جوانان ما ، راه پیری را پیش گرفته­ اند؛ بسیاری از سالخوردگان ما رفته ­اند ؛ و صد افسوس كه تو را ندیده ­اند. متن ادبی نیمه شعبان دو

ای مهدی ! حسرت یك لحظه دیدار ، دل­ های شیفتگانت را گداخت و امید وصل تو جان­ های به لب رسیده را به نسیم لطف بنواخت . گوش ­ها منتظر انتشار سرود ظفر و چشم­ ها در اشتیاق دیدار رهبر ، نفس­ ها در سینه حبس ؛ و تو ای حبیب ، هم­چنان در پس پرده­ ی غیبت نهانی و نمی ­دانیم تا كی ، آخر تا كی در پس این حجاب می مانی . ای یوسف زهرا ! ای طاووس اهل جنت ! ای سفیر حق ؛ و ای بلندای برج ولایت را  اختر!

بیا بیا كه سوختم ز هجر روی ماه تو	بهشت را فروختم به نیمی از نگاه تو
تمام عمر دوختم دو چشم خود به راه تو	به این امید زنده ­ام كه گردم از سپاه تو

---

متن ادبی لحظه دیدار شماره 3 – بهار دلها مهدی علیه السلام

كهكشان از سر همدردی با رنج و صبر عظیم شما، ستارگان را قطره قطره گریسته است.

نیزارها به اندك نسیمی، آهنگ غم­انگیز هجرت را مویه می­ كنند.

در شرارِ آتش، دردی پنهان می ­سوزد و خاكستر می ­شود . قلب­ هایمان در حسرت لحظه­ ی دیدارت بی­ قراری می­ كند،

شبا­هنگام كه مهتاب تور نقره ­گون خود را بر سر شهرها می­­ گستراند، خاطرات دل­ انگیز شما، خواب را از چشم منتظران می­ رباید.

تك­ درخت تنهای سر بلندِ سبز ، در شیب كوه ، نشان از استواری و غربت شما دارد.

لبخندی بر كاج­ ها زده­ ای كه از شعف این عنایت شما ، همیشه سبزند؛

و درخت نارون هر سال داستان ظهورت را برای گیاهان یك­ساله باغچه روایت می كند.

نرگس­ های شهلا، نشانی از چشم­ های زیبای شما دارند.

یاس­ ها، رایحه­ ی خود را به تداعی عطر روح­ بخش شما، بی­ دریغ نثار رهگذران می­ كنند.

اقاقی­ ها، در كوچه ­های صبح، شما را می جویند.

شب­بوها، رایحه­ ی دل­انگیزشان را در فضای شب می­ پراكنند، شاید كه به مشام شما برسد.

گلبوته ­ها، مسیر عبور شما را زینت می دهند؛

و درخت انار سالخورده، دانه ­های یاقوتی خود را به شما هدیه می­ دهد.

سنبل و نسترن، به روی شما می ­خندند.

بنفشه ها و شقایق­ ها، آب و رنگ خود را از شما گرفته ­اند

نیلوفرهای آبی، دریاچه را آذین می ­بندند.

قارچ ­ها، كلاه بندگی شما را بر سر نهاده ­اند.

شالیزارها و گندمزارها، از عنایت شما از بركت سرشارند

شمعدانی­ ها، داستان غیبت شما را، با ماهی­ های سرخ كوچك حوض زمزمه می­ كنند

گنجشكان، در جذبه­ ی و شوق دیدار شما، با بی­ تابی از شاخه­ ای به شاخه­ ای می­جهند و با هم نجوا می­ كنند.

چكاوك­ ها و سینه­ سرخ­ها ، هر بهار نام زیبای شما را ترانه می­ كنند.

پرستوهای مهاجر، هر سال به جستجوی شما زمین را زیر پر می­ گیرند.

داركوب­ ها ، بیدار­باش ظهور شما را، منقار می كوبند

شانه ­به­سرها ، زلف در فراق شما پریشان می­ كنند؛

و مرغ حق، نوای عدالت­ خواهی شما را، فریاد می­ كند

زنبورها، با كندوهای پرعسل، آماده­ ی پذیرایی از شما هستند.

شاپرك­ها، به امید دیدار گل روی شما از گلی به گلی دیگر پر می­ کشند

زرافه ­ها، به جستجوی رایت پیروز شما به هر طرف گردن می كشند.

صدف­ها، مرواریدها­یشان را برای نثار در قدومتان می پرورند.

كرم­ های ابریشم، لطیف­ترین حریرهایشان را برای شما می بافند.

ستاره ­های دریایی، مشقت دوران غیبت شما را برای ماهی­ های اقیانوس روایت می­ كنند.

عروس­های دریایی، در اقیانوس­های نور، به شاد­باش ظهور شما می­خرامند.

سنگ­پشتان، برای دفاع از حریم الاهی شما زره بر تن كرده­اند.

كوسه ­ها، قول داده­ اند با آمدنتان رسم درنده­ خویی را رها­کنند.

جلبك ­های همیشه سبز، زیر شلاق امواج خشمگین ، راز صلابت و متانت شما را با مرجان­ ها می ­گویند.

زمستان، به شوق وصالتان همه­ جا را با حریرِ سفید می­پوشاند.

بهار، به شوق دیدارتان طبیعت را می ­آراید و امید دارد كه با ظهور شما در طبیعت جاوانه بماند.

تابستان در فراقتان، داغدار است، می­سوزد و می­گدازد.

پاییز، برای چشم­ نوازی چشم­هایتان خود را به هزار رنگ می­آراید

آیینه ­ها تاب زیبایی شما را ندارند، ای عزیز مصر وجود!

غنچه­ های انتظار، با استشمام رایحه­ ی روح بخش شما می­ شكفند؛

و ما در بهاران بذر محبت می ­افشانیم و نهال انتظارت را درو می ­كنیم.

در كدامین افق می­توان ترا جست؟ ای خورشید تابان وحی! در افق قلب­های ما طلوع كن تا جان و دل در چشمه­ های نور بشوییم.

بذر محبت تو در هر قلبی كه جوانه زند، به درخت تناور و پر­ثمری تبدیل شود كه ریشه­ هایش تمام قلب و وجود را به تصرف در می آورد.

یاد تو سِحریی است كه افق ­های تیره را بر ما روشن می­ كند ، ای خورشید آرمیده در پس ابر!

بر آستان جانان گر سر توان نهادن

گلبانگ سر­بلندی بر آسمان توان زد

وقتی بیایی تنها شكوفه ­ی گل مریم ، عیسای مسیحا دم ، نماز را بر سیمین شكوفه ­ی گل نرگس اقتدا خواهد كرد.

در انتظار آن هستم كه ناگهان به آوای تو از خواب گران برخیزم ، رخوت را با دستانم از چشم­ها دور نمایم و زرین طلایه ­ی صبح روشن ظهورت را در افق ، به نظاره بنشینم.

از هیجان و شوق این­كه روزی چشم  بگشایم و از شكاف پلك­هایم صورتی را ببینم كه آیینه­ ها تاب زیبایی او را ندارند ، در پوست نمیگنجم

در رفعت كوه­ ها و صلابت صخره ­ها و وقار اقیانوس­ ها و ناشكیبایی بادها، رازی است كه آن را فقط با شما می­ گویند.

بر استواری صخره ­های قله­ های سر به فلك كشیده ، دست مشاطه ­ی طبیعت ، نام شما را نگاشته است.

در سپیده دمی ، رسولان شما سوار بر اسبان سفید­بالِ باد­پا ، از اوج قله ­های مه­ گرفته فرود خواهند آمد و سكوت سنگین كوهساران را خواهند شكست ، درحالی كه نوید ظهور شما بر لبانشان جاری است.

چه شود كه باز آیی و این اجساد به ظاهر زنده را، از غارهای سر­گشتگی رهایی بخشی و با دستی كه بر سر مردمان می­نه ی عقل­ هایشان را به كمال برسانی.

بیا و نقاب غم­انگیز این­چنین زندگی را از چهره­ های مأیوس مردم برگیر.

درد هجرت را به صبر، پیوند زدم و اینك درخت انتظار پر ثمر است.

وقتی كه در قاب افق ظاهر شوی، باران مسیر قدومت را پاكیزه می­نماید و رنگین­كمان با هاله ­ای از جلوه­ های رنگ ، نظر­گاهت را می آراید

در همهمه ­ی جاريِ آب ؛ و در گویش مبهم مرداب ، معمایی است كه پاسخش نام تابناك تست.

برگ­های زرد ، غریت و تنها از شاخساران جدا می­شوند و زیر پای رهگذران خرد می­شوند ؛ چرا­كه امید ظهورت را از یاد برده ­اند و زمزمه­ ی یأس پاییز را باور كرده­اند.

زمستان خیمه ­های سنگین زده است و سوز سرمای آن تا مغز استخوان نفوذ می­كند . با لبخندی قلب­های یخی و منجمد ما را بهاری و خرم كن.

ای مهدی ! ای بهار انسان­ها !

خورشید ، آیینه ­دار روی زیبای توست؛ و ماه، فروغ حُسن خود را از تو وام دارد و چون برآیی خورشید و ماه از خجلت سر در نقاب خاك می­كشند.

این طوفان ­زدگان ، سوار بر تخته­ پاره ها و گرفتار گرداب­های هولناك و موج­های سهمناك ، ترا می­ جویند ای كشتی نجات !

این گمشدگان برهوتِ تاریكِ سر­گشتگيِ انسانیت ، ترا می­طلبند ، ای ستاره­ ی پرفروغ هدایت !

این قلب­های منجمد و یخ­زده ­ی زمستانی ، انتظار عبور ترا می كشند ، ای بهار دلكش جاودان !

موج­ های خروشان و سركش در شوق انتظارت سر بر صخره­ ها می كوبند و كف بر لب می­آورند

سكون و وقار اقیانوس ­ها نشانی از آرامش و متانت قلب تو دارد ؛ و دریاها با دلی لبریز از حیات ، صبوری را از تو آموخته اند.

جویبارها با شتاب از میان دشت­ ها و چمنزار­ها به سوی تو در تكاپویند و چشمه­ ها به­نام تو جوشانند .

بركه ­ها در حسرت آنند كه در كنار آنان لختی بیاسایی و مشتی از آب زلال بر صورت بنوازی تا فخر بر آسمان بفروشند .

چمن­زاران، قدوم مبارك تو را لحظه­ شماری می­كنند تا فرق خویش را به زیر پایت نثار كنند .

ابرهای سفید ، باران خود را به تداعی رحمت بی­پایان تو نثار می­ كنند .

و ابرهای سیاه در عزاداری فراقت اشك ریزانند .

صخره ­های كلان و استوار صلابت را از تو وام­دارند .

آسمان در طلب تو لباس كبود بر تن كرده است .

نقاش ازل، رنگین­كمان را برای نوازش چشم­های تو نقاشی می­ كند .

توسن فلك رام تازیانه تست، ای شهسوار ملك وجود !

برف به پیشواز قدومت دشت­ها و كوه­ ها را پرنیان­پوش می ­كند .

نسیم صبحگاهی با طراوت خود و باران با ترنم خود طبعیت را به پیشواز شما آب و جارو می­ كنند.

باد بهاری گیسوان درختان جنگل را به پیشواز شما شانه می زند.

بید مجنون از جذبه شوق دیدارت، بارها از هوش می­رود.

قاصدك­ ها در آغوش باد، نوید و مژده­ ی ظهورت را به سراسر گیتی می ­پراكنند.

دل جنگل­های سرسبز از مهربانی تو می­تپد.

سروها آزادگی را از تو آموخته­ اند و سپیدارها تمثال قامت رعنای شما هستند.

---

متن ادبی لحظه دیدار شماره 4 –  سلام بر تو ای شهسوار ملك وجود!

ملامت­گوی بی­حاصل ترنج از دست نشناسد ، در آن معرض كه چون یوسف جمال از پرده بنمایی

ای یوسف زمان!

سال­ها گذشت و دیدگان ناكام ما از آن روی رخشان فروغ بر نگرفت.

در داغ فراق تو، اشك­ها عرصه­ ی بینایی را بر دیده تنگ كردند و لاله‌های عاشق سوختند؛

وطوفان، دست تطاول بر گلبرگ‌ها­شان گشود.

در كویر تفتیده­ی سرگشتگی، رهروان تشنه­كام، با جگر‌های سوخته تو را می‌طلبند، ای آب حیات!

در دریای متلاطم و طوفانی،

بر زورق شكسته،

شیفتگان تو را می‌طلبند، ای ساحل امن نجات!

در شب­های آكنده از تباهی، به در آی ای كوكب هدایت!

و راه بر گم­گشتگان وحشت­زده‌ی حیران بنما.

در نبرد خونین فلق، رخ بنما، ای خورشید پنهان!

از آفاق دمیدن آغاز كن، ای صبح صادق!

تلألؤ ستارگان، شعشعه‌ای از روی توست، ای فروغ الاهی!

انوار تابناكت را بر عرصه­ی بی­سوی جان­ها بتابان

پرستو‌ی دل­، به جستجوی تو به پرواز درمی‌آیدیش

و در كوچ‌هایش نشان از تو می‌جوید. ای بهار روزگاران!

با خنجر زرین، پهلوی شب را بشكاف،

كه شب از حد فزون شد، ای آفتاب درخشان!

هرچند خفاشان در انكار تو سایه‌ها را امتداد ‌دهند.

ای آفتاب دور! شب تیره به پایان رسید. برآی! كه شمس و قمر از پایت سرمه كنند.

برآی و خاك از تن برگیر، رایتت افراشته و بر صبا زین كن؛

كه توسنِ وحشيِ این شبِ تیره، یكّه می‌تازد.

ای دلدار! دل خراب است و دیده بی تاب.

دور دار از ما خرابی و بی‌تابی.
ای نور چشم! تن از واسطه­ ی دوری تو گداخت؛ و جان از آتش هجر تو سوخت.

خنك نسیم سایه­ ی طوبای تو؛ و عطر سدره المنتهای تو دواست.

ای طبیب! نهال شوق تو در دل نشانده ­ایم و در تدبیر درمان درمانده‌ایم.

آینه ­ی دل به زنگار آلوده شد ، كیمیایی كن كه جلا تویی.

ای آینه جمال شاهی و ای رایت الاهی!

ای كلید­دار سراپرده ­ی دل!
ای بنده ­نواز! نوازشی،كه تازیانه ­ها خورده‌ایم.

ای نوید امن و امان؛ و ای آرامش جان!

ای نفحه ­ی نجات؛ و ای اسوه­ ی مساوات!

ای طالع مسعود، ای عماد محمود؛ و ای شاه اقلیم وجود!

رخ بنمای كه جهان در انتظار توست.

ای زلال جویبار! سرداب­زدگان، ترنّم آب از تو می‌جویند.

ای باد نوروزی! دل آزرده­ ی ما را نسیمی.

ای پیك بهروزی! مشام ما را شمیمی؛

كه از لطف نسیم تو، مشام معطر كنیم،ای عطر گل نرگس!

ای باران! ببار كه بارانِ رحمت تو نمی‌شناسد.

ای برگ گل! رخ برافروز.

ای سرو قد! قد برافراز.

كه روی از بیگانه برگرفته‌ایم و دل از اغیار شسته‌ایم.

ای نقاب از رخ بركشیده! و ای توتیای دیده! بگشای بندِ نقاب.

خاموشی فرو نه،كه اینك ما نیز چون قدسیان، به میهمانی حضور تو،

به رسم پیشواز، اسپند و عود دود كرده‌ایم؛ و تهنیت­گو و مژدگانی در دست،

فرخنده ایام حضور تو را جستجو می‌كنیم.

سخن این است كه ما بی تو نخواهیم حیات، بشنو ای پیك! خبر گیر و سخن بازرسان.

---

متن ادبی لحظه دیدار شماره 5 – آشتی با امام

مولای من! آرزو داشتم مرا عبدالمهدی می­ نامیدند. دوست داشتم از همان اول، اذان عشق تو را در گوشم زمزمه کرده بودند. ای­ کاش از ابتدا مرا برای تو نذر کرده، حلقه­ ی غلامی ­ات را بر گوشم افکنده بودند! کاش کامم را با نام تو بر می ­داشتند و حرز تو را هم­راهم می­ کردند!

مهدی جان! دوست داشتم با نامِ نامی تو زبان باز می­ کردم. ای کاش آن اوایل که زبان گشودم، نزدیکانم مرا به گفتن «یا مهدی» وا می داشتند!

ای کاش مهد کودکم ، مهد آشنایی با تو بود . کاشکی در کلاس اوّل دبستان ، آموزگارم ، الفبای عشق تو را برایم هجّی می­ کرد و نام زیبای تو را سر­مشق دفترچه­ ی تکلیفم قرار می ­داد.

در دوره ­ی راهنمایی، هیچ­کس مرا به خیمه­ ی سبز تو راه­نمایی نکرد.

در سال­های دبیرستان، کسی مرا با تو که «مدیر عالم امکان» هستی پیوند نزد.

در کتاب جغرافی ما، صحبتی از «ذی طُوی» و «رَضوی» نبود.

در کلاس تاریخ، کسی مرا با تاریخ غیبت، غربت و تنهایی تو آشنا نساخت.

در درس دینی، به ما نگفتند «باب الله» و «دَیّان دینِ» حق تویی.

دریغ که در کلاس ادبیّات، آداب ادب­ورزی به ساحت قُدس تو را گوش­زد نکردند!

افسوس که درکلاس نقّاشی، چهره­ ی مهربان تو را برایم به تصویر نکشیدند!

چرا موضوع انشای ما، به­ جای “علم بهتر است یا ثروت”، از تو و از ظهور تو و روش ­های جلب رضایت تو نبود؟! مگر نه بی تو ، نه علم خوب است و نه ثروت؟

کاش در کنار زبان بیگانه ، زبان گفتگو با تو را نیز – که آشناترین و دیرین­ه ترین مونس فطرت­ های بشر است – به ما می ­آموختند ! ای کاش– وقتی برای آموختن یک زبان خارجی به زحمت می افتادم – به من می­ گفتند: او تمامی زبان­ها و لهجه ­ها…و حتی زبان پرندگان را می ­داند و می ­شناسد.

در زنگ شیمی- وقتی سخن از چرخش الکترون­ها به دور هسته­ ی اتم به ­میان می ­آمد-  اشارتی کافی بود تا من بفهمم تمام عالم هستی و ما سوی الله به گرد وجود شریف تو می­ چرخند.

ای کاش در کنار انواع و اقسام فرمول­ های پیچیده­ ی ریاضی، فیزیک وشیمی، فرمول ساده­ی ارتباط با تو را نیز به من یاد می­ دادند.

یادم نمی­رود از کتاب فارسی، حکایت آن حکیم را که کارش به قبرستان شری افتد. او با کمال تعجّب دید ، بر روی همه ­ی سنگ قبرها، سنّ فوت­ شدگان را 3 ، 4 ، 7 سال و مانند آن نوشته ­اند. پرسید: آیا اینان همگی در طفولیّت از دنیا رفته­ اند؟ گفتند: این­جا سنّ هر­کس را معادل سال­هایی از عمرش که در پی کسب علم بوده است محاسبه می­ کنند.

کاش آن­روز دبیر فارسی ما گریزی به حدیث معرت امام می­زد و می­ گفت که در تفکّر شیعی، حیات حقیقی در توجّه به امام عصر علیه السلام و معرفت و محبت و مودت او و مهم­تر از آن برائت از دشمنان او معنا می شود.

درس فیزیک، قوانین شکست نور را به من آموخت؛ ولی نفهمیدم «نور خدا» تویی و مقصود از «یهدی الله لِنوره مَن یَشاء» را. از سرعت سرسام آور نور (300 هزار کیلو­متر در ثانیه) برایم گفتند؛ امّا اشاره نکردند شعاع دید معصوم تا کجاست و نگفتند امام در یک لحظه می­تواند تمام عوالم و کهکشان­ها را از نظر بگذراند و از همه­ ی ساکنان زمین وآسمان باخبر شود.

وقتی برای کنکور درس می­خواندم ، کسی مرا برای ثبت نام در دانشگاه معرفت و محبّت امام زمان علیه السلام تشویق نکرد. کسی برایم تبیین نکرد که معرفت امام نیز مراتب دارد و خیلی ­ها تا آخر عمر در همان دوران طفولیّت یا مهد­کودک خویش در جا می­زنند.

نمی دانستم که عناوینی هم­چون دکتر، مهندس، پروفسور و … قرار داد­هایی در میان انسان­هاست که تنها به کارِ کسب ثروت، قدرت، شهرت و منزلت اجتماعی و گاهی خدمت در این دنیا می ­آید؛ اصلاً در این وادی نبودم.

از فضای نیمه بسته­ ی مدرسه ، وارد فضای باز دانشگاه شدم . در دانشکده وضع از این هم اسف­بار­تر بود. بازار غرور و نخوت پُر مشتری بود و اسباب غفلت ، فراوان و فراهم . فضا نیز رنگ و بو گرفته از «علم زدگی» و «روشن­فکر­م آبی»! خیلی ­ها را گرفتار تب مدرک­ گرایی می ­دیدم . علم آن چیزی بود که از فلان کتاب مرجع اروپایی یا فلان مجلّه ­ی آمریکایی ترجمه می­شد ؛ از علوم اهل بیت علیهم السلام ، دانش یقین بخش آسمانی ، کمتر سخن به میان می ­آمد!

مولای من! در دانشگاه هم کسی برایم از تو سخن نگفت ؛ پرچمی به ­نام تو افراشته نبود ؛ کسی به سوی تو دعوت نمی­ کرد؛ هیچ استادی برایم اوصاف تو را بیان نکرد. کارکرد دروس معارف اسلامی و تاریخ اسلام، جبران کسری معدّل دانشجویان بود! نه این­که از تبلیغات مذهبی، نشست­ های فرهنگی، نماز جماعت، اردوهای سیاحتی زیارتی، مسابقات قرآن و نهج ­البلاغه و… خبری نباشد… کم و بیش یافت می­شد؛ اما در همین عرصه ­ها نیز تو سهمی نداشتی و غریب و مظلوم و «از­ یاد ­رفته» بودی.

پس از فَراغت از تحصیل نیز، اداره ­ی زندگی و دغدغه ­ی معاش، مجالی برای فکر­کردن راجع به تو برایم باقی نگذاشت!

اینک اما، در عمق ضمیر خود، تو را یافته ­ام؛ چندی است با دیده­ ی دل تو را پیدا کرده ­ام؛ در قلب خویش گرمای حضورت را با تمام وجود حس می­کنم ؛ گویی دوباره متولد شده­ ام . تعارف بردار نیست. زندگی بدون تو – که امام عصر و پدر زمان ه­ای- «مردگی» است و اگر کسی هم­چون من، پس از عمری غفلت به تو رسید ، حق دارد احساس تولدی دوباره کند ؛ حق دارد از تو بخواهد از این پس او را رها نکنی و در فتنه ها و ابتلائات آخر­الزمان از او دست­گیری ؛ حق دارد به شکرانه­ ی این نعمت ، پیشانی ادب بر خاک بساید و با خود زمزمه کند:

“الحمد لِله الذی هدانا لِهذا وَ ما کنّا لِنَهتدیَ َولا ان هدانَا الله”

اگر تمام عالم را جست­و­جو کنی، دوستی همچون امام عصر علیه السلام نمی­ یابی که:

هرچند به یادش نباشی، تو را از یاد نبرد؛

هرچند او را رها نکنی، تو را رها نکند؛

هرچند بر او جفا کنی، از عطا دریغ نورزد؛

هرچند در حقّش دعا نکنی، به درگاه خداوند برایت دعا کند؛

هرچند از او گریزان باشی؛ از تو روی برنگرداند؛

هرچند موجبات رنجش او را فراهم کنی، رنجوری تو را برنتابد؛

هرچند به او سربلندی نیفزایی، او سبب افتخار و بزرگی تو باشد؛

اگر از حال او بی­ خبر باشی، از احوال تو بی­ خبر نماند؛

اگر تو حضور او را درک نکنی، همیشه و هرجا همراه تو باشد؛

اگر از ارتباط با وی خودداری کنی، خود به تو پیغام دهد؛

اگر از او دفاع نکنی، تو را بی ­پناه مگذارد؛

اگر هزاران مرتبه قلبش را شکسته باشی، باز عذرت را بپذیرد؛

اگر بارهای زیادی نقض میثاق کرده­ باشی، راه بازگشت به سوی تو نبندد؛

اگر تو او را دوست نداری، او تو را دوست داشته باشد؛

اگر تو امانت­داری شایسته برایش نباشی، او امین و رازنگهدار تو باشد؛

اگر تو او را یاری نرسانی، او پشتیبان و یاور تو باشد؛

اگر کوچک­ترین خدمتت را به رُخش کشی، بزرگ­ترین لطفش را به رویت نیاورَد؛

اگر تو حریمش را پاس نداشتی، او تو را حمایت و محاظت کند؛

اگر تو او را طرد کنی، او کهف حصین و پناهگاه امن تو باشد،

اگر سهم او را از مالت نپردازی، باز هم روزی خویش را مدیون او باشی؛

اگر تو فرزندی خطاکار و سربه­ هوا گشتی، او پدری بزرگوار و شفیق باقی بماند؛

اگر تو حقّ برادری­اش را ادا نکردی ، او همچنان برادری مهربان برای تو باشد؛

اگر تو او را در سختی­ ها تنها گذاشتی ، او در تنگناها تو را تنها نمی ­گذارد و شاید ، رهایی­ بخش تو باشد؛

… و این­ها همه درحالی است که هیچ نیازی به تو ندارد و به عکس ، تو سراپا نیاز و احتیاج به اویی!

آری، خواننده ­ی گرامی!

رمز جلب عنایت امام عصر علیه السلام توجّه به وجود مقدّس اوست. می­توان آن حضرت را با « توسّل به ساحت مقدّس معصومین علیهم السلام و خود آن بزرگ» در قلب خویش حاضر دید.  اشتباه نکنیم ! امام علیه السلام در دوردست ­ها نیست؛ هر لحظه با ماست؛ از رگ گردن به ما نزدیک­تر است!

امام زمان علیه السلام در انحصار هیچ صنف، طایفه، گروه و حتی مذهبی نیست. متعلّق به همه­ی بشریّت است. فیض آن حضرت به فقیر و غنی، عالم و جاهل، نیکوکار و گناه­کار و حتی غیر مسلمان نیز می­رسد. او منشی و دربان ندارد. هر وقت اراده کنی، هرگاه دلت از همه­جا و همه­کس بگیرد، در هر زمان، بدون وقت و هماهنگی قبلی و بی­واسطه می­توانی با امام عصر علیه السلام ارتباط برقرار کنی. کافی است یک «یا صاحب الزّمان» بگویی.

اگرچه در برابر گوش­هامان دیوار کشیده و خود را از شنیدن صدای دل­نشینش محروم کرده­ایم، آقا جواب ما را خواهد داد. هرچند جلوی دیدگانمان پرده افکنده و از تماشای جمال دل­ربایش محرومیم، او ما را می­ بیند. نگو : من کجا و امام زمان علیه السلام کجا؟ آن عزیز از پدر مهربان­تر است و از مادر دل­سوز تر؛ تک­ تک ما را همچون فرزندان دلبند خویش دوست دارد…

---

متن ادبی لحظه دیدار شماره 6 –

ای ابرهای سیاه و سفید!

آن­گاه که باد شما را بر صفحه­ ی آسمان می­ گستراند،

آن­گاه که سدّی می ­شوید، میان ما و آفتاب؛

داغمان را تازه و درد هجران را دو چندان می­ کنید.

غم ما از این است که آفتاب عالم­ تابی داریم ولی افسوس که از دیدارش محرومیم!

افسوس که سیاهی گناهان، ما را از آن نور باهر جدا ساخته ­است؛

و صد افسوس که می­ دانیم علت دوری را ولی همچنان گرفتار لذّت گناهیم.

ای ابرهای آسمان!

دردمند هجران اوییم و از فراقش نالان،

تنها امیدمان وعده­ ی حتمی خداوند است و

نور خورشید که گاه­ گاهی از روزنه ­هایی میان دامن سیاه شما بر ما می­ تابد؛

و نوید روزی را می­ دهد که ما نزدیکش می­ پنداریم و دشمنان دور.

به امید آن روز.

---

متن ادبی لحظه دیدار شماره 7 – به سویت آمدم…

به سویت آمدم، خود مرا خواندی.

زمین خوردم،خودت دستم را گرفتی.

در مرداب گناه غوطه­ور بودم، خودت نجاتم دادی.

با بدان هم­نشینی کردم، تو مرا با خود رفیق نمودی.

و اینک،

در کنارت هستم.

هر چند نمی­بینمت، باورت کرده ­ام.

باغ خاطراتم را وقف تو نموده­ ام.

نگاه خیره­ ام را دخیل تو ساخته­ام.

خلوت دلم را آشیانه­ ی تو قرار داده ­ام.

انتهای رویاهایم را به شب وصل تو پیوند زده ­ام

و…

سکوتم را بهانه­ ی شنیدن صدایت دانسته­ ام.

ای مهربان­ترین ابر،

شبنم محبتت را از گلبرگ دلم دریغ نکن و ببار بر من،

ای کریمی از خاندان کریمان.

---

متن ادبی لحظه دیدار شماره 8 –

امشب نیز خواب از چشمانم گریخته­ است.

و من ، به دنبال مأمنی هستم تا تنهایی لحظه­ های بی­ حضور تو را با او قسمت کنم.

و به راستی چه پناه گاهی بهتر از خودت؟!

نمی­دانم کجایی و کی  وعده­ ی ظهورت تحقّق خواهد یافت،

اما ، ندایی در درونم می­گوید:

دوست پا در رکاب خواهد شد

یار مالک رقاب خواهد شد

با این امید زنده ­ام که گاه آمدنت غبار کفش ­هایت را سرمه­ ی چشمانم کنم.

بیا ، بیا که جهان تاریک شده است  و دلمان تنگ،

بیا ، بیا که طعنه ­ی اعداء نمک بر زخم ندیدنت می­زند،

بیا ، بیا و یوسف­وار، پیمانه­ مان را پر کن،

یا شمیمی از بوی پیراهنت را به دل­هایمان هدیه نما.

---

متن ادبی لحظه دیدار شماره 9 – غم غیبت

چشم­ های زیبایت، نازنینا! به چه ترنّم می­ یابد؟

غم غیبت،

یا گناه شیعیان؟

هر دو رنج بر دوشت سنگینی می­ کند ، می ­دانیم ؛ اما این را هم بدان که ما نیز در غمت شریکیم. ما نیز می خواهیم که خدا برگه­ ی ظهورت را از پس پرده­ ی غیب امضا کند و هر چه زودتر صدایت طنین­ انداز گردد و همه­ را به سوی خویش خواند که «ای اهل عالم! من آن­کسی هستم که جدّم را تشنه ­لب به شهادت رساندند.»

اما…

می­ دانیم که هر شب دعا می­ کنی ؛ برای شیعیان ، یاران و دوستانت . می ­­دانیم هر دوشنبه­ و پنج­شنبه­ که نامه­ ی اعمالمان به دست پر برکتت می­ رسد ، غم عالمی در دلت سنگینی می ­کند . چرا یاران بی­وفایی چون ما با گناه دلت را می­ آزارند و امر ظهور را به تأخیر می اندازند؟

اما تو ای عزیز مصر وجود!

ما را در نماز­های شبت فراموش نمی­ کنی و در مناجات­ های سحرت دعایمان می­نمایی و بر نادانی ما می­گریی که بی هیچ بصیرتی به ظاهر دو چشم بینا داریم!

کاش می­شد لحظه ­ای، فقط لحظه ­ای، جمال دلربایت را دید.

کاش بتوانیم شبنم اشک­هایت را با دستمالی از کردار پسندیده­ از صورت نورانی ­ات بزداییم.

دریغا!

رفتار ناشایستمان پرده ­ای بر چشم­ هامان کشیده است که از نعمت دیدار تو محروم گشته ­ایم.

برآنیم که دستی کشیده و پرده را کنار زنیم،

بیعتمان را با تو هر صبح، با دعای عهدی هدیه­ ی راهت نماییم،

به دریای محبتت بپیوندیم

و برای ظهورت دعا کنیم.

ما شبی دست برآریم و دعایی بکنیم

غم هجران تو را چاره ز جایی بکنیم

---

متن ادبی لحظه دیدار شماره 10 – گل نرجس

آمدنت تمام غنچه­ های ناشکفته ­ی عالم را شکوفا می­ کند.

گل نرجس!

بیا که نرگس­ه ای عالم، چشم­ به­ راه آمدنت هستند.

بیا که چون ترنّم ابرهای نوبهار ، وصف تو ، دل­های گداخته را غرقه در خنکای اشتیاق کرده­ است . گویی شمیمی است از بهشت.

جوانه ­ای بر لبان باد صبا رسته ­است که هنوز غنچه نکرده، طراوت گلبرگ­ هایش را استشمام می ­کنم.

می­دانی چرا گل­ ها و ریحان­ های پهن­دشتِ انتظار، این بار عطری شگفت می­ افشانند؟

آن­ها خرقه از خاکی ستانیده ­اند که تو در آن خرامیده ­ای .

بدان که این­بار ترانه ­ای نمی­ سرایم که به هر بیت آن ، جمال یار تمنّا کنم و وصال دیّار!

روایت من عطش ذرّه ذرّه ­ی هستی است…

روایت من شِکوِه نیست ،

اما تو را به خدا ! بگو چه شراری است در این شیدایی حزن ­انگیز، که نه فرارش میسر است و نه قرار در حصارش؟

چه شراری است چنین جانسوز؟

عقده ­ی دل است که به دست تو باز می­ شود…

تمام کرانه ­های غریب گواهند، هر بار که مغربی سر رسید، آفتاب شفق ­بارش به امید طلوع تو غروب کرد.

و تو می ­آیی، نزدیک است ولی دور می­ پندارندش.

بیا!

بیا و بشتاب بر التیام زخم ­های بیشمار که در دل داری،

و بخوان به نوای امَّن یُجیب، سرود آمدنت را.

من نیز دعا خواهم کرد،

دعا خواهم کرد،…

---